تأثیر تمرین مقاومتی بر آسیب ساختاری استخوان ران ناشی از تزریق بولدنون در موش های صحرایی نر

Abstract

سابقه و هدف: اجرای تمرینات مقاومتی همراه با مصرف استروئیدهای آنابولیک توسط ورزشکاران امری معمول است، اما تأثیر دوزهای پزشکی و سوء مصرف آن‌ها در کنار تمرینات مقاومتی، بر تخریب ساختاری استخوان ران مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات مقاومتی بر وزن بدن و تخریبات استخوان ران ناشی از تزریق بولدنون در موش‌های نر می‌باشد. مواد و روش‌ها: تعداد 36 سر موش صحرایی نر (وزن 94/5 ± 53/189) به شش گروه (6تایی): 1. کنترل، 2. بولدنون (2 میلی‌گرم / کیلوگرم)، 3. بولدنون (5 میلی‌گرم / کیلوگرم)، 4. تمرین، 5. تمرین + بولدنون (2 میلی‌گرم / کیلوگرم) و 6. تمرین + بولدنون (5 میلی‌گرم / کیلوگرم) تقسیم شدند. تزریق استروئید بولدنون دو بار در هفته به عضله سرینی موش تزریق می‌شد. برنامه تمرین مقاومتی شامل هشت هفته صعود از پلکان و 3 روز در هفته بود که با وزنه 50 درصد وزن موش آغاز شد و در هفته هشتم به 120 درصد رسید. تغییرات هیستوپاتولوژی در استخوان ران با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین - ائوزین بررسی شد. بررسی نرمال بودن داده‌های وزن توسط آزمون کلموگروف - ‌اسمیرنف و تجزیه‌وتحلیل آن‌ها توسط تحلیل واریانس یک‌طرفه صورت گرفت و برای بررسی نتایج تغییرات بافتی از آزمون کروسکال والیس استفاده گردید. نتایج: پس از مقایسه بین گروهی در مقادیر وزن موش‌ها تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. در گروه‌های دریافت‌کننده بولدنون (2، 3، 5 و 6) تخریب‌های خفیف و شدیدی در بافت استخوان ران ملاحظه شد که با اجرای تمرینات مقاومتی، بهبود جزئی در آن‌ها حاصل گردید که از نظر آماری معنی‌دار نبوده است (0/05<P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد که اجرای تمرین مقاومتی، قادر به جلوگیری و بهبود آسیب ناشی از مصرف استروئید بولدنون نباشد.