مدل‌یابی ساختاری رابطه‌ استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی با توجه به نقش واسطه‌ای عملکرد خانوادگی در بیماران مبتلا به صرع

Abstract

زمینه و هدف: صرع به‌شدت بر زندگی افراد مبتلا به آن تأثیر می‌گذارد و با کاهش سلامت جسمی و روانی آنان موجب بروز اختلالات روان‌پزشکی می‌شود. صرع یکی از بیماری‌های شایع و مزمن نورولوژیکی است که در عین­حال می‌تواند مشکلات روان­شناختی زیادی برای افراد مبتلا به این بیماری ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بیماران مبتلا به صرع با توجه به نقش واسطه­ای مولفه­های عملکرد خانوادگی بوده است. روش کار: طرح پژوهش حاضر از نوع پژوهش­های توصیفی به شیوه معادلات ساختاری بوده است. 117 بیمار مبتلا به صرع-بر اساس تشخیص پزشک متخصص- به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به وسیله پرسشنامه­‌های مقیاس استیگمای صرع، پرسشنامه هراس اجتماعی و پرسشنامه ابزار سنجش خانواده مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه‌گیری ذکر شده از اوایل اردیبهشت ماه 1397 آغاز و تا آخر تیرماه به مدت 3 ماه ادامه داشت. داده­ها با استفاده از روش مدل­یابی ساختاری تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: شاخص‌های برازندگی اکثر مدل‌های مفروض بالاتر از مقدار مطلوب و در سطح خوبی قرار دارند که این مقدار حاکی از برازش خوب مدل است. نتایج حاکی از تایید نقش واسطه­ای تعدادی از مولفه‌های عملکرد خانوادگی شامل حل مسئله، نقش‌ها، پاسخگویی عاطفی و کنترل رفتاری در رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بین بیماران مصروع بود (05/0>p). اما نقش میانجی مولفه‌های ارتباط، آمیزش عاطفی و عملکرد کلی خانواده در رابطه استیگمای بیماری با اضطراب اجتماعی در بین بیماران مصروع معنادار به دست نیامد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، استیگمای بیماری می­تواند اضطراب اجتماعی بیماران مبتلا به صرع را افزایش دهد ولی برخی از مولفه­های عملکرد خانوادگی می توانند این تاثیر را تعدیل کنند.