سطح سرمی پروکلسیتونین در ارزیابی شدت و مدت بستری بیماران مبتلا به تشدید حاد بیماری انسدادی مزمن ریوی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: واکنش‌دهنده‌های فاز حاد قادر به افتراق بین علل باکتریایی و غیر باکتریایی التهاب نیستند و فقط می‌توانند نشان‌دهنده التهاب باشند. اخیراً اندازه‌گیری سطح پروکلسیتونین (PCT) برای به حداقل رساندن این مشکل استفاده می‌شود. هدف ما در این مطالعه ارزیابی تشخیصی و پیش‌آگهی پروکلسیتونین در تشدید حاد بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) است. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 50 نفر بیمار مبتلا به تشدید حاد COPD تشخیص داده‌شده با اسپیرومتری وارد مطالعه شدند. در ابتدای مراجعه سطوح خونی پروکلسیتونین و کشت خلط در این بیماران موردسنجش قرار گرفت. سپس سیر بیماری آن‌ها، مدت بستری و پیامد بیماری در چک‌لیست ساخته‌شده توسط محقق وارد شد. بر اساس نتیجه کشت خلط، بیماران به دو گروه باکتریال و غیر باکتریال تقسیم شدند. تمامی اطلاعات جمع‌آوری‌شده از بیماران در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 وارد شد. یافته‌ها: 14 نفر (28درصد) با میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین 0.03±0.17 نیاز به تهویه مکانیکی پیدا کردند، در حالیکه 36 نفر با میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین 0.01±0.09 به تهویه مکانیکی نیاز پیدا نکردند (P= 0.01). میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین در بیمارانی که در داخل بیمارستان فوت کردند به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران ترخیص شده بود (P= 0.002). بحث و نتیجه‌گیری: سطح سرمی پروکلسیتونین می‌تواند در تعیین شدت بیماری، افتراق علل باکتریال از ویرال تشدید حاد بیماری، مصرف منطقی آنتی‌بیوتیک و طول مدت بستری کمک‌کننده باشد. همچنین می‌تواند در هدف مدیریت و راهنمای درمان بیماران با تشدید حاد بیماری مزمن انسدادی ریوی استفاده شود.