تبیین نقش خود‌شیفتگی آسیب‌پذیر و خودشیفتگی بزرگمنشانه در اختلال شخصیت مرزی

Abstract

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی با یک ناهمگونی بالینی در رابطه با شدت بیماری و ویژگی‌های خاص، مانند خشم و افسردگی شناخته می‌شوند. هدف از انجام تحقیق حاضر تبیین نقش خود­شیفتگی آسیب‌پذیر و خودشیفتگی بزرگ­منشانه در اختلال شخصیت مرزی بود. روش کار: برای انجام پژوهش توصیفی حاضر که با روش مدل‌یابی معادلات ساختاری و تحلیل عامل تاییدی انجام شد، 102 زن و 58 مرد مراجعه‌کننده به کلینیک­های روان‌پزشکی و روانشناسی در شهر شیراز به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شده و پرسشنامه­های خودشیفتگی مرضی پینکاس و اختلال شخصیت مرزی لیشنرینگ را تکمیل کردند. یافته‌ها: نتایج نشان داد متغیر خودشیفتگی آسیب­پذیر بر ترس از صمیمیت (37/0)، واقعیت­آزمایی آسیب دیده (55/0)، مکانیزم‌های دفاعی اولیه (62/0) و آشفتگی هویتی(69/0) تاثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین مشخص شد بین خودشیفتگی بزرگ­منشانه با ترس از صمیمیت (71/0)، واقعیت آزمایی آسیب­دیده (64/0)، مکانیزم­های دفاعی اولیه (38/0) و آشفتگی هویتی (26/0) تاثیر مثبت و معنادار دارد. نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می­شود مسئولین و متخصصین به متغیرهای خودشیفتگی آسیب­پذیر و خودشیفتگی بزرگ­منشانه توجه ویژه­ای داشته باشند.