اثر حفاظتی نانوذرات ضد التهابی و ضد اکسیدان در آسیب ایسکمی- رپرفیوژن کلیه

Abstract

زمینه و هدف: آسیب ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن در بالین در طول پیوند کلیه به بیماران مرحله نهایی بیماری کلیه رخ می­دهد باعث فعال شدن سیستم ایمنی می­شود. پاسخ­های التهابی با افزایش سطح سایتوکاین­ها منتهی به آسیب حاد کلیه می­شوند که در کاهش عملکرد پیوند و پس زدن کلیه پیوندی دخیل هستند. هدف این مطالعه، مرور اثرات درمانی نانوذرات در آسیب حادکلیه بود. روش­ کار: با استفاده از بانک­های اطلاعاتی اسکوپوس، پابمد، گوگل اسکولار یک استراتژی جستجوی جامع در مورد مطالعات مرتبط با مدل‫های آسیب حاد کلیه از سال­های 2000 تا 2020 انجام گرفت. استراتژی جستجو شامل کلمات کلیدی برای مدل­های آسیب حاد کلیه، از جمله ایسکمی- رپرفیوژن و نانوذرات می­شد. یافته­ ها: رادیکال­های آزاد اکسیژن در طول فاز رپرفیوژن تولید می­شوند باعث پراکسیداسیون لیپیدی و تسریع آسیب بافتی می­گردند. آسیب اکسیداتیو DNA، پروتئین­های سلول و پراکسیداسیون لیپیدی غشاء می­تواند باعث مرگ سلولی و آپوپتوزیس شود. برخی استراتژی­ها جهت کاهش آسیب بافتی ناشی از ایسکمی- رپرفیوژن استفاده از مواد ریز در حد نانو میباشد. نانوذرات آنتی­اکسیدان باعث کاهش استرس اکسیداتیو بافت­ها می­شوند و نیز قابلیت تحویل داروها و عامل­های درمانی به سلول­های ایسکمیک و تصویربرداری از نواحی ایسکمیک در سطح سلولی و مولکولی را دارند. نتیجه­ گیری: این پتانسیل نانوذرات آنتی­اکسیدان و ضد التهاب در تشخیص و درمان نواحی ایسکمیک کلیه یک نوآوری در توسعه درمان­های جدید و دستاورد منحصر به فرد در پیشرفت­های پزشکی اخیر محسوب می­شود.