مدل ساختاری دلزدگی زناشویی مبتنی بر سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری تاب‌آوری فردی در زنان نابارور

Abstract

زمینه و اهداف: روابط زناشویی از مهمترین عناصر تحکیم بنیاد خانواده هستند. تاب‌آوری، سلامت روان و حمایت اجتماعی می‌توانند از متغیرهای مهم در پیشگیری از دلزدگی زناشویی باشند. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تاب‌آوری فردی در رابطه بین سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با دلزدگی زناشویی در زنان نابارور بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع همبستگی و مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل زنان نابارور مراجعه کننده به بخش ناباروری یکی از بیمارستان‌های شهر تهران درسال 1399-1398 بود. از طریق نمونه گیری در دسترس 361 نفر برای شرکت در مطالعه، انتخاب شدند. پرسشنامه دلزدگی زناشویی، پرسشنامه تاب‌آوری، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده و پرسشنامه سلامت عمومی برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. در پژوهش حاضر، برای تحلیل داده‌ها از روش‌های ضریب همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: طبق نتایج حاصل، بین سلامت عمومی (56/0)، حمایت اجتماعی (55/0) و تاب‌آوری (61/0) با دلزدگی زناشویی رابطه منفی معنادار در سطح 01/0 وجود دارد. همچنین تاب‌آوری در رابطه بین سلامت روان و حمایت اجتماعی ادراک شده با دلزدگی زناشویی در زنان نابارور دارای نقش میانجی بود (05/0>p). نتیجه‌گیری: طبق نتایج، متغیر تاب‌آوری فردی در نقش تعدیل کننده بر رابطه بین سلامت روان و دلزدگی زناشویی زنان نابارور اثر مثبت دارد. به عبارت دیگر، سلامت روان در سطوح بالای تاب‌آوری فردی، کاهش دلزدگی زناشویی این افراد را پیش‌بینی می‌کند.