ﺗﺄﺛﯿﺮ تمرین هوازی، ازون و سلول‌های بنیادی مزانشیمی بر تغییرات آستانه درد در موش‌های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت

Abstract

سابقه و هدف: استرس حاد و مزمن ناشی از بی‌حرکتی به‌ویژه بی‌تحرکی ناشی از استئوآرتریت می‌تواند آستانه درد و رفتارهای دردی را متأثر کند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرین هوازی، ازون و MSCsبر تغییرات آستانه درد در رت‌های استئوآرتریتی انجام گرفت. مواد و روش‌ها: تعداد 45 سر رت نر بالغ 8-6 هفته‌ای ویستار، با میانگین وزنی250-230 گرم به دو گروه استئوآرتریت (40n=) و کنترل سالم (5n=) تقسیم شدند. استئوآرتریت از طریق جراحی در رت‌ها القا شد و سپس در 8 گروه پنج‌تایی شامل کنترل بیمار، MSCs، تمرین هوازی، ازون، تمرین هوازی + ازون، تمرین هوازی + MSCs، ازون + MSCs و تمرین هوازی + ازون + MSCsقرار گرفتند. تمرین هوازی به‌مدت هشت هفته و با سرعت 16متر بر دقیقه انجام شد. MSCs به‌میزان 106 سلول بر کیلوگرم به زانوی رت‌ها تزریق گردید؛ همچنین تزریق ازون در 3 تکرار و قبل از شروع تمرین با غلظت 20 میکروگرم بر میلی‌لیتر صورت گرفت. آستانه درد توسط آزمون صفحه داغ اندازه‌گیری و سطح معنی‌داری 0/05 در نظر گرفته شد. نتایج: آستانه درد در گروه بیمار استئوآرتریتی در مقایسه با گروه سالم کاهش معنی‌داری داشت (0/001=P). آستانه درد در گروه‌های سلول‌درمانی (0/003=P)، ازون‌درمانی و تمرین هوازی (0/0001=P) افزایش معنی‌دار یافت. درحالی‌که اوج این افزایش در تمرین هوازی + MSCs دیده شد (0/02 =P). نتیجه‌گیری: القای استئوآرتریت به کاهش آستانه درد منجر می‌گردد. هرچند تمرین هوازی، ازون و MSCs با افزایش آستانه درد نقش مهمّی در کنترل درد حادّ ناشی از استئوآرتریت دارند، اما حداکثر اثر بی‌دردی در تعامل تمرین هوازی + MSCs می‌باشد.