اثربخشی گروه درمانی وجودی بر افزایش صمیمیت و رضایت زناشویی در زنان افسرده متأهل

Abstract

زمینه و هدف: توقع مهم از الگوی ازدواج در جهان امروز این است که زوج­ها به نیازهای یکدیگر به عشق، صمیمیت و عاطفه توجه کنند، بنابراین هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی وجودی بر صمیمیت و رضایت زناشویی زنان افسرده متأهل بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و گروه گواه، طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری پژوشه را 56 زن افسرده مراجعه‌کننده به دو مرکز مشاوره و روانشناسی در مشهد در سال 1398 تشکیل دادند. از این جامعه 30 زن افسرده متأهل به شیوه هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی 15 زن در هر یک از دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، 1989؛ و همچنین برنامه مداخله بسته آموزشی-درمانی نظریه وجودی مدل فرانکل و یالوم در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای گروهی به گروه‌ آزمایش آموزش داده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از تأثیر درمان وجودی بر صمیمیت زناشویی و رضایت زناشویی بود و صمیمیت زناشویی و رضایت زناشویی در گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون افزایش داشته و این افزایش در مرحله پیگیری نیز پایدار نشان می‌دهد (05/0> p)؛ ولی در گروه گواه تغییری مشاهده نمی‌شود (05/0 <p). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان از درمان وجودی به شیوه گروهی در جهت بهبود صمیمیت و رضایت زناشویی استفاده نمود و این مطالعه، کارایی و اثربخشی گروه درمانی وجودی بر سطح سلامت روان افراد شرکت‌کننده را افزایش داد که گامی مثبت در بهبود سلامت روان است.