اثر یک دوره تمرین و تزریق سلول‌های بنیادی مزانشیمی بر بیان Beclin-1،Mir-155 و mTOR بافت غضروف در رت های مدل استئوآرتریت

Abstract

زمینه و هدف: استئوآرتریت یک بیماری مزمن دژنراتیو غضروف مفصلی و شایع‌ترین نوع آرتریت است. هدف مطاله حاضر تبیین تاثیر هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و تزریق سلول‌های بنیادی مزانشیمی (MSCs) بر بیان ژن Beclin-1، Mir-155وmTOR بافت غضروف آسیب دیده در موش‌های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. روش کار: در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار (با میانگین وزن 10±210 گرم ) به طور تصادفی به پنج گروه سالم، استئوآرتریت، استئوآرتریت + تمرین هوازی، استئوآرتریت+ سلول­های بنیادی مزانشیمی و گروه استئوآرتریت+ تمرین هوازی + سلول­های بنیادی مزانشیمی تقسیم شدند. استئوآرتریت به روش جراحی انجام شد. تمرین ورزشی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته، هر جلسه 35-45 دقیقه و با سرعت 18 متر در دقیقه بود. گروه سلول­های بنیادی مزانشیمی به مقدار 106×1 سلول بنیادی مزانشیمی بر کیلوگرم از طریق تزریق داخل مفصلی زانو دریافت کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و در وضعیت 12 ساعت ناشتایی نمونه‌های غضروف زانو جدا شد و بیان ژن Mir-155،Beclin-1 وmTOR به روش R-T PCR اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد استئوآرتریت موجب کاهش بیان ژن Beclin-1 و افزایش Mir-155 و mTOR بافت غضروف شد. اما تمرین، سلول­های بنیادی مزانشیمی و مداخله تمرین + سلول­های بنیادی مزانشیمی این روند معکوس بود (009/0P≤). همچنین بین گروه­های تمرین سلول­های بنیادی مزانشیمی با تمرین + سلول­های بنیادی مزانشیمی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P>). نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می­شود افراد مبتلا به استئوآرتریت از تمرین ورزشی با شدت متوسط و سلول بنیادی جهت بهبود بیان ژن­های اتوفاژی غضروف مفصلی استفاده کنند.