تدوین برنامه و بررسی اثربخشی معنا درمانی بر تاب‌آوری و کیفیت زندگی مبتلایان به نقص ایمنی شایع متغیر

Abstract

زمینه و هدف: بیماری نقص ایمنی متغیر شایع CVID یک بیماری نقص ایمنی اولیه است که درمان قطعی ندارد و فقط با تزریق فاکتور خونی IVIG کنترل می­شود. این بیماران به خاطر مشکلات جسمانی متعدد تحت تأثیر استرس‌های شدیدی قرار دارند و به طبع آن کیفیت زندگی و تاب­آوری روانی در آن­ها کاهش می‌یابد. هدف بررسی تاثیر معنادرمانی بر میزان تاب آوری روانی و کیفیت زندگی در این بیماران می‌باشد. روش کار: در این پژوهش نیمه آزمایشی نمونه در دسترس شامل 32 نفر از بیماران CVID مراجعه کننده به «مرکز تحقیقات نقص ایمنی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان» بودند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرارگرفتند .روان­درمانی مبتنی بر معنا درمانی به صورت 10 جلسه گروهی تدوین شد و به صورت آنلاین بر روی گروه آزمایش اجرا شد .پرسشنامه تاب­آوری کانر و دیویسون (2003) و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران نقص ایمنی متغیر شایع (2016) در مرحله پیش- آزمون و پس-آزمون و پیگیری یک ماهۀ درمان به کار گرفته شد. داده‌ها با روش آماری تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته­‌ها: یافته­ها نشان دادند؛ نمرات کیفیت زندگی و تاب­آوری در مرحله پس- آزمون با افزایش معنادار همراه بود و در مرحله پیگیری درمان نیز از ثبات نسبی ت برخوردار بود (05/0>p). نتیجه‌گیری: از یافته­های این پژوهش نتیجه گرفته می­شود که معنادرمانی در افزایش تاب­آوری در کیفیت زندگی بیمارانCVID اثربخش بوده است. بنابراین؛ می­توان در کنار مداخلات پزشکی با بهره­گیری از این نوع درمان، شرایط روانی این بیماران و کیفیت زندگی آنان رابهبود بخشید.