نقش تجربه بدرفتاری در دوران کودکی با پرخاشگری؛ اثر میانجی طرحواره‌های ناسازگار اولیه و مشکل در تنظیم هیجان در دانشجویان

Abstract

زمینه و هدف: بدرفتاری دوران کودکی می‌تواند آسیب‌های فراوانی به فرد وارد کند و ضروری است تا اثرات آن بررسی شود. از این‌رو این پژوهش با هدف بررسی نقش بدرفتاری دوران کودکی در پیش‌بینی پرخاشگری دانشجویان از طریق طرحواره‌های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان انجام شد. روش کار: روش پژوهش توصیفی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز در سال 1399 بودند که 300 نفر به‌ صورت نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفته ‌شده، پرسشنامه فرم کوتاه طرح‌واره یانگ (YSQ - SF)، پرسشنامه پرخاشگری اهواز (AAQ)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS) و پرسشنامه حوادث آسیب‌زای دوران کودکی (CTQ) بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و روش پریچر و هیز و نیز نرم‌افزارهای SPSS-22 و AMOS-23 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بدرفتاری دوران کودکی، طرحواره‌های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان می‌توانند به صورت مستقیم پرخاشگری را پیش‌بینی نمایند. همچنین بدرفتاری دوران کودکی می‌تواند طرحواره‌های ناسازگار اولیه و دشواری در تنظیم هیجان را به صورت مستقیم پیش‌بینی نمایند. نتایج اثرات غیرمستقیم نشان داد که بدرفتاری دوران کودکی به صورت غیرمستقیم و از طریق طرحواره‌های ناسازگار اولیه و دشواری تنظیم هیجان می‌تواند با اندازه 365/0 پرخاشگری را پیش‌بینی نماید (005/0>p). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، می‌توان نتیجه گرفت افرادی که در کودکی مورد بدرفتاری قرار گرفته باشند طرح‌واره‌هایی را در خود شکل می‌دهند و نمی‌توانند مهارت‌هایی را برای تنظیم و مدیریت هیجان‌ها شکل دهند.