مدل ارتباطی خودپنداره و خودکارآمدی ورزشی بر سلامت روان کارکنان ومدیران تربیت بدنی دانشگاه های علوم پزشکی تهران

Abstract

زمینه و هدف: ورزش یکی از راه‌هایی است که افراد می‌توانند به کمک آن بر فشارهای جسمی، روحی، روانی و اجتماعی ناشی از زندگی در دنیای متلاطم و پرتنش امروزی فایق آیند. هدف تحقیق حاضر بررسی مدل ارتباطی خودپنداره و خودکارآمدی تمرینی بر سلامت روان کارکنان و مدیران تربیت‌بدنی دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران بود. روش کار: روش تحقیق از نوع توصیفی –همبستگی، کاربردی و حال نگراست. تعداد 365 نفر از کارکنان و مدیران تربیت‌بدنی دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از روش میدانی و ابزار پرسشنامه استفاده شد. ابزارهای اندازه‌گیری شامل پرسشنامه خود توصیفی بدنی مارش و همکاران، سلامت روان عمومی و مقیاس خودکارآمدی تمرینی بندورا (1997) بود. داده‌های به دست آمده با استفاده مدل­‌سازی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ­ها: نتایج نشان داد که خودپنداره، به­صورت غیر­مستقیم و از طریق خودکارآمدی بر سلامت روانی تأثیر دارد، هم­چنین خودکارآمدی به‌صورت مستقیم بر سلامت روانی تأثیر معناداری دارد. نتیجه ­گیری: پیشنهاد می‌شود مدیران و مسئولان برنامه‌ریزی‌های لازم برای استفاده از ویژگی‌های برخواسته از خودپنداره و خودکار آمدی تمرینی در جهت اعتلای هر چه بیشتر سلامت روان مدیران وکارکنان تمرینی استفاده نموده و در جهت ترویج فعالیت‌های بدنی (ورزش) و افزایش خودپنداره مثبت و سلامت روان اهتمام ویژه‌ای داشته باشند.