نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorطاهری گندمانی, روح اللهfa_IR
dc.contributor.authorمیرزایی, بهمنfa_IR
dc.contributor.authorدمیرچی, ارسلانfa_IR
dc.date.accessioned1401-05-11T18:57:12Zfa_IR
dc.date.accessioned2022-08-02T18:57:13Z
dc.date.available1401-05-11T18:57:12Zfa_IR
dc.date.available2022-08-02T18:57:13Z
dc.date.issued2021-03-01en_US
dc.date.issued1399-12-11fa_IR
dc.identifier.citationطاهری گندمانی, روح الله, میرزایی, بهمن, دمیرچی, ارسلان. (1399). اثر تمرین مقاومتی با شدت متوسط و بالا بر بیان PGC-1α، TFAM و AMPK عضله قلب موش‌های صحرایی سالمند. مجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیل, 21(1), 110-112. doi: 10.52547/jarums.21.1.110fa_IR
dc.identifier.issn2228-7280
dc.identifier.issn2228-7299
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.52547/jarums.21.1.110
dc.identifier.urihttp://jarums.arums.ac.ir/article-1-2072-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/920754
dc.description.abstractزمینه و هدف: اختلال در عملکرد قلبی عروقی ناشی از افزایش سن اغلب با اختلال در بیوژنز و عملکرد میتوکندری همراه است. تمرین ورزشی می‌تواند عملکرد میتوکندری و محتوای  عضلات را بهبود بخشیده تا انرژی مورد نیاز سلول‌ها را فراهم سازد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی با شدت متوسط (MRT) و بالا (HRT) بر بیان PGC-1α، TFAM و AMPK کاردیومیوسیت‌ها در موش‌های صحرایی سالمند بود. روش‌ کار: در این مطالعه تجربی، 30 موش صحرایی نر سالمند (23 ماهه) به طور تصادفی به سه گروه: کنترل (C)، MRT و HRT تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی هشت هفته (5 روز در هفته) تمرین مقاومتی را اجرا کردند. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان 110 سانتی‌متری به همراه وزنه‌های بسته شده به دم موش بود. در گروه MRT، پروتکل تمرین با 60 درصد حداکثر بار (MVCC) و با 20-14 بار صعود از نردبان؛ و در گروه HRT با 80 درصدMVCC، 10-9 بار بالارفتن از نردبان انجام شد. داده‌ها با استفاده از ANOVA در سطح معنی‌داری 0/05< pآزمون شد. یافته ها: بیان PGC-1α، TFAM و AMPK در گروه‌های MRT و HRT نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌داری داشت (0/0001 = p ). بین دو گروه MRT و HRT بر بیان PGC-1α، TFAM و AMPK تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (574 /0= p). نتیجه‌گیری: هشت هفته MRT و HRT با افزایش بیان AMPK، PGC-1α و TFAM کاردیومیوسیت‌های موش‌های صحرایی سالمند منجر به بهبود بیوژنز میتوکندری می‌شود. به نظر هر دو نوع تمرین یک شیوه مداخله کارآمد برای بهبود عملکرد میتوکندری باشد.  fa_IR
dc.format.extent354
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی اردبیلfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دانشگاه علوم پزشکی اردبیلfa_IR
dc.relation.ispartofJournal of Ardabil University of Medical Sciencesen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.52547/jarums.21.1.110
dc.subjectفعالیت ورزشیfa_IR
dc.subjectبیوژنز اندمکfa_IR
dc.subjectقلب و سالمندیfa_IR
dc.subjectتربیت بدنی- فیزیولوژی ورزشfa_IR
dc.titleاثر تمرین مقاومتی با شدت متوسط و بالا بر بیان PGC-1α، TFAM و AMPK عضله قلب موش‌های صحرایی سالمندfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله اصیلfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی پردیس دانشگاهی دانشگاه گیلان، رشت، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانfa_IR
dc.citation.volume21
dc.citation.issue1
dc.citation.spage110
dc.citation.epage112


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد