بررسی اثر تمرین تعادلی بر کنترل پاسچر افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا در برابر اغتشاشات بیرونی

Abstract

زمینه و هدف: اسپرین مچ پا منجر به کاهش در حس عمقی و آگاهی از حس حرکت شده و تبعات حرکتی را در بر دارد. از طرفی آسیب این مفصل عامل مهمی در کاهش تعادل و در نتیجه آسیب مجدد می‌باشد. تقویت عوامل مؤثر در حفظ تعادل و کنترل پاسچر و از جمله حس عمقی می‌­تواند به عنوان یک راهبرد اساسی در درمان مشکلات تعادلی و پاسچرال و همچنین آسیب‌های افراد باشد.

روش کار: 30 فرد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا در این مطالعه نیمه تجربی به طور تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند از هر دو گروه پیش‌­آزمون گرفته شد و گروه آزمون شش هفته تمرینات تعادلی در برابر اغتشاش انجام داد. مجدداً از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یک طرفه بررسی گردید. عملیات آماری توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنی‌داری 5/0≤α انجام شد.

یافته‌ها: شاخص کنترل پاسچر در افراد گروه آزمون در وضعیت‌های اول بیشتر و در وضعیت ششم کمتر از سایر وضعیت‌ها بود میانگین شاخص کنترل پاسچر در افراد گروه آزمون نسبت به گروه کنترل معنادار بود (α≤0.05).

نتیجه‌گیری: انجام تمرینات تعادلی یا تمرین روی سطوح ناپایدار همراه با درگیری گیرنده‌های حس عمقی احتمالاً باعث می‌شود عضلات به طور فعال‌تری درگیر شوند و سیستم عصبی مرکزی تحریکات مناسب‌تر و مؤثرتری از اعصاب آوران گیرنده‌های حسی مختلف دریافت نمایند و بدین صورت این تمرینات باعث بهبود کنترل پاسچر می‌گردد.