بررسی پیامد احیای قلبی ریوی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی دکتر حشمت شهر رشت

Abstract

زمینه: احیای قلبی ریوی (CPR)یک فرایند اورژانس برای بازگرداندن گردش خون خودبخودی در فرد دچار ایست قلبی ریوی، می¬باشد و می¬تواند به پیامد بازگشت گردش خون خود به خودییا مرگ بیمار منجر گردد. عوامل زیادی در پیامد احیا تاثیرگذارند. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین پیامد CPR و عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر، 1008 بیمار که تحت CPR قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها از فروردین 1395 تا اسفند 1397 در مرکز آموزشی درمانی دکتر حشمت شهر رشت، ایران جمع‌آوری گردید. ابزار گردآوری داده‌ها فرم استاندارد ثبت CPR اوتستئین بود که شامل عوامل مرتبط و زمان های مربوط به عملیات احیا می¬باشد. ارتباط بین پیامد CPR و ویژگی‌های جمعیت‌شناختی و بالینی با استفاده از آزمون t مستقل، آزمون کای‌دو و تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: در این مطالعه میزان موفقیت CPR برابر با 34/8 درصد بود. با توجه به تحلیل تعدیل‌شده، در کل نمونه‌ها، شانس موفقیت CPR در بیماران با ریتم غیرآسیستولی، مدت کوتاه CPR و در بیماران دچار ایست قلبی داخل بیمارستان بالاتر بود. در مقایسه با بیماران در بخش CCU، بیماران در بخش‌های دیگر، به‌جز بخش ICU، شانس موفقیت‌ CPR بالاتری داشتند. علاوه بر این، برای بیماران دچار ایست قلبی داخل بیمارستان، با افزایش سن شانس موفقیت CPR کاهش می‌یافت. نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه نتایج بیانگر آن بوده که ریتم آسیستول دارای کمترین میزان موفقیت احیا بود و این ریتم به دلیل تاخیر در شروع زودرس درمان در انتهای مراحل ایست قلبی حادث می¬شود، درمان سریع بیماران با ایست قلبی شاهد که دارای ریتم تاکی کاردی بطنی ویا فیبریلاسیون بطنی می¬باشد، شانس موفقیت احیا را افزایش خواهد داد.