بهبود تاب‌آوری بیمارستان‌های نظامی از طریق خودتطبیقی سیستم‌های بیمارستان با استفاده از محاسبات ارگانیک

Abstract

زمینه و هدف: از بین خرابی‌های یک حادثه، اختلال در زیرساخت‌های حیاتی جامعه، بیشترین آسیب را به جامعه وارد می‌کند. از این‌رو توانایی زیرساخت‌های حیاتی مانند بیمارستان‌ها در پیش‌بینی، جذب، انطباق و یا بهبود سریع از یک رویداد مخرب لازم است. هدف این پژوهش طراحی مدلی خودتطبیق برای سیستم‌های بیمارستان تاب‌آور، جهت ارتقای سطح کیفیت خدمات در بیمارستان‌های نظامی است. روش‌ها: در این پژوهش ابتدا سیستم‌های حیاتی بیمارستان تاب‌آور، با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای شناسایی شدند. سپس در سیستم‌های منتخب، جنبه‌هایی از خودتطبیقی متناسب با هر سیستم انتخاب گردید و با بکارگیری روش محاسبات ارگانیک این سیستم‌ها خودتطبیق شدند. جهت ارزیابی مدل سیستم‌های خودتطبیق بیمارستان تاب‌آور، از شبیه‌سازی عامل‌بنیان استفاده شده‌است. داده‌های لازم به­صورت میدانی از یک بیمارستان نظامی تهیه گردیده است. یافته‌ها: با توجه به نتایج شبیه‌سازی، مدل خودتطبیق سیستم‌های بیمارستان تاب‌آور، در سیستم پشتیبانی و مدیریت منابع موفق شده ‌است، میانگین تقاضاهای عقب‌افتاد را به میزان 34/24 درصد و میانگین مدت‌زمان انتظار دریافت تقاضا را به میزان 38/89 درصد کاهش بدهد. این مدل در سیستم ایمنی بیمارستان تعداد خرابی واحدها را 37/53 درصد کاهش داده است. در سیستم مدیریت فوریت و بلایا، مدل خودتطبیق توانسته است 42/11 درصد در مدت‌ زمان تخلیه بیمارستان کاهش ایجاد کند. مدل خودتطبیق 13 درصد عملکرد سیستم قابلیت مراقبت‌های پزشکی فوری را بهبود داده است. نتیجه‌گیری: سیستم‌های خودتطبیق به دلیل قابلیت تغییر رفتار خود در زمان این توانایی را دارند که تاب‌آوری بیمارستان‌های نظامی را در در هر بحران، بهبود ببخشند و این بیمارستان‌ها را در انجام مأموریتشان موفق‌تر نمایند.