رابطه ناگویی خلقی با رفتارهای خوردن ناسالم در دانشجویان دختر دانشگاه‌های شهر تهران در سال 1398: یک مطالعه توصیفی

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به شیوع فزآینده مشکلات خوردن در زنان جوان، این مسئله یکی از موضوعات قابل توجه در آسیب­شناسی روانی محسوب می­شود. ناگویی خلقی نقش مهمی در رفتارهای خوردن ناسالم دارد، اما این­که چگونه مشکلات در وضعیت خلقی منجر به رفتارهای خوردن ناسالم می­شود، بدون پاسخ مانده است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط ناگویی خلقی و آشفتگی روانی با رفتارهای خوردن ناسالم و نقش میانجی آشفتگی روانی در رابطه ناگویی خلقی با رفتارهای خوردن ناسالم انجام شد. مواد و روش­­ها: روش این پژوهش، توصیفی از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری است. جامعه­ آماری آن کلیه دانشجویان دختر دانشگاه­های علم و فرهنگ، شهید بهشتی، الزاهراء و علامه طباطبایی شهر تهران در سال 1398 بودند که از این میان 350 دانشجو به­صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و مقیاس رفتار خوردن Dutch، مقیاس ناگویی خلقی Toronto و مقیاس آشفتگی روانی Kessler را تکمیل کردند. داده­ها با استفاده از آزمون همبستگی Pearson و روش تحلیل مسیر تجزیه ­و­ تحلیل شدند. یافته­ها: آشفتگی روانی همبستگی مثبت و معناداری با ناگویی خلقی (44/0=r، 001/0>p)، رفتارهای خوردن بیرونی (28/0=r، 001/0>p) و رفتارهای خوردن هیجانی (22/0=r، 001/0>p) نشان داد. هم­چنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که آشفتگی روانی، میانجی رابطه بین ناگویی خلقی و رفتارهای خوردن ناسالم بود. نتیجه­گیری: با توجه به نقش میانجی آشفتگی روانی در رابطه بین ناگویی خلقی و رفتارهای خوردن ناسالم، توصیه می­شود، از راه­کارهای ارتقاء ادراک و ابرازگری هیجانی و کاهش آشفتگی روانی استفاده شود. این راه­کارها می­توانند در بهبود سلامت روان­شناختی و پیش­گیری از رفتارهای خوردن ناسالم، سودمند باشند. واژه­های کلیدی: رفتار خوردن، علائم عاطفی، آشفتگی روانی، دانشجویان دختر، تهران