لقاح آزمایشگاهی در موش: تنوع نژادی درون زاد و برون زاد در پاسخ به تحریک تخمک گذاری و تکوین جنین درمحیط آزمایشگاه

Abstract

سابقه و هدف: موش رایج‌ترین مدل حیوانی در تحقیقات تولید مثلی است و به دنبال نیاز ضروری به این مطالعات و همچنین افزایش اهمیت اصول اخلاقی در حیوانات، 4 سویۀ مختلف درون‌زاد و برون‌زاد با هدف انتخاب موش آزمایشگاهی کارآمدتر برای تحقیقات تولید مثلی، مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: 60 سر موش ماده و 16 سر موش نر به وزن 25 تا 30 گرم و سن 6 تا 8 هفته از سویه‌های Balb/C، NMRI،CD1 و C57 در مراحل مختلف جمع‌آوری تخمک و تکوین جنین تا مرحلۀ بلاستوسیست، در شرایط یکسان، مورد ارزیابی قرار گرفتند وکلیۀ داده‌ها توسط آزمون chi-square تحلیل شدند. یافته ها: در بین 4 سویه مختلف، به ترتیب بیشترین تا کمترین درصد زنده ماندن جنین مربوط به موشهای CD1، NMRI، BALB/c و C57 و مقادیر آنها به ترتیب برابر با 9/38، 4/14، 1/9 و 1/3 درصد بود. نتیجه گیری: با درنظرگرفتن نتایج تحریک ‌تخمک‌گذاری و لقاح آزمایشگاهی، چنین نتیجه میگیریم که با یک روش یکسان، امکان حصول نتیجۀ بهینه وجود ندارد. نتایج نشان می‌دهد که بالاترین تعداد تکوین جنین تا مرحله 8 سلولی در موش برون‌زاد CD1 مشاهده شد و به نظر می‌رسد که این سویه از موش، مدل مناسب‌تری برای مطالعات تولید مثلی است. همچنین استفاده از محیط‌های کشت متفاوت و درنظرگرفتن فواصل تزریق هورمون و میزان آن، احتمالا می‌تواند تولید جنین در شرایط آزمایشگاهی را بهبود بخشیده و گرفتن نتیجۀ دلخواه با استفاده حداقل تعداد حیوان را امکان‌پذیر سازد.