ارزیابی اندکس مچ پا- بازو(ABI) در بیماران دیابتی بدون علائم عروقی اندام تحتانی

Abstract

مقدمه: دیابت شایع‌ترین اختلال آندوکرین در سرتاسر جهان است که از مهمترین عوارض آن درگیری عروق محیطی است که معرفی روشی دقیق با حداقل تهاجم جهت بررسی درگیری عروق امری ضروری است. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی اندکس مچ پا - بازو (ABI) در بیماران دیابتی بدون علائم عروقی اندام تحتانی میباشد. روش اجرای تحقیق: این مطالعه بر روی 339 اندام تحتانی انجام گرفت. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک و نکات بالینی، ABI و داپلر عروق تحتانی نیز ثبت شد. آزمون آماری من ویتنی و t مستقل، همبستگی پیرسون و منحنی راک جهت مقایسه داده ها استفاده شد. نتایج: یافته های مطالعه ما نشان داد که از 339 داپلر صورت گرفته، 42 مورد (4/12 %) غیر نرمال بوده و از این 42 مورد، 33 مورد (7/9 %) شدید و 9 مورد (7/2 %) خفیف بوده است. یافته های مطالعه ما نشان داد که میانگین ABI در بیماران دارای داپلر غیر نرمال به صورت معناداری کمتر از بیماران با داپلر نرمال بود (93/0 در مقابل 13/1). در بررسی بر اساس شدت درگیری عروق، کمترین ABI در بیماران با درگیری شدید دیده شد (88/0).اما در بررسی قدرت تشخیصی، مشخص شد که قدرت تشخیصی ABI در تشخیص داپلر غیرنرمال در نقطه برش 085/1، حساسیت و ویژگی به ترتیب برابر با 5/59 % و 5/81 % بدست آمد و همچنین ارزش اخباری مثبت و منفی آن نیز به ترتیب برابر با 3/31 % و 4/93 % بدست آمد و همچنین دقت کلی تست برابر با 7/78 % بدست آمد. در نهایت مشخص شد که ABI رابطه مستقیم و معناداری با سن و رابطه معکوس و معناداری با کراتینین دارد. بحث و نتیجه گیری: یافته های مطالعه ما نشان داد که کاهش ABI در بیماران با درگیری عروق محیطی در بیماران دیابتی بدون علامت رخ میدهد اما قدرت تشخیصی بالایی در افتراق موارد خفیف از شدید تنگی در سونوگرافی کالر داپلر ندارد و باید در کنار آن، از سایر روشهای دیگر استفاده کرد.