تاثیر یک دوره تمرین هوازی و مکمل استویا بر بیان miR-322 و سایکلین دی 1 بافت قلب در موش های دیابتی نوع 1

Abstract

سابقه و هدف: پاسخ نشانگرهای زیستی مانندmiRNA به عوامل محیطی برای بهینه سازی استراتژی های درمان بیماری قلبی دیابت مهم است. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر تمرین هوازی و استویا بر بیان miR-322 و سایکلین دی 1 بافت قلب در موش های دیابتی نوع 1 بود. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، 25 سر موش دیابتی نوع یک با میانگین وزن 300-250 گرم به 5 گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی نوع 1، دیابتی نوع 1-استویا، دیابتی نوع 1-تمرین و دیابتی نوع 1-تمرین-استویا تقسیم شدند. تمرین هوازی ، 5 روز در هفته با سرعت 20 تا 30 متر بر دقیقه و شیب صفر درجه به مدت هشت هفته اجرا گردید. دوز مصرفی استویا250 میلی­گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ بود. کشتار موشها 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی انجام شد و بافت قلب برای آنالیز شاخص‌ها مورد استفاده قرار گرفت. بیان miR-322 و سایکلین دی 1 بافت قلب به روش Real Time PCR اندازه­گیری شد. داده­ها به روش آزمون آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که تمرین هوازی، استویا و تعامل تمرین هوازی و مکمل استویا بر بیان ژن miR-322 و سایکلین دی 1 بافت قلب موش‌های دیابتی نوع-1 تاثیر معنی داری نداشت (05/0<P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق، به نظر می رسد مداخله تمرین هوازی به همراه مکمل استویا بر بیان ژن نشانگرهای متابولیک قلبی در دیابت نوع ۱ تاثیر ندارد.