مقایسه اثر 8 هفته آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی بر برخی از شاخص‌های جسمانی و روانی سالمندان مبتلا به استئوآرتریت زانو

Abstract

خلاصه سابقه و هدف: استئوآرتریت زانو، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های سالمندان است که منجر به درد، خشکی، دشواری در انجام فعالیت‌ها، تضعیف عملکرد و کاهش کیفیت زندگی می‌شود. به‌کارگیری راهکاری جهت کنترل عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران ضروری است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تأثیر آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی بر شاخص‌های جسمانی و روانی مبتلایان به استئوآرتریت زانو بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه، کاربردی و نیمه‌تجربی بود. 54 زن مبتلا به استئوآرتریت زانو با دامنه سنی 69-60 سال (قد: 53/5 ± 96/159، وزن: 50/9 ± 93/76) به‌صورت هدفمند و دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه آب‌درمانی و تمرین‌درمانی در خشکی (مدت 8 هفته) تقسیم شدند. از پرسشنامه پیامدهای صدمات زانو و استئوآرتریت جهت بررسی درد، عوارض بیماری، دشواری در انجام فعالیت‌ها و کیفیت زندگی و نیز جهت تحلیل داده‌ها از واریانس برای اندازه‌های تکرارشده در نرم‌افزار SPSS 26 استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که هر دو روش موجب تغییرات درون‌گروهی در شاخص‌های درد (001/0=P)، عوارض بیماری (001/0=P)، فعالیت‌های روزمره (001/0 =P)، و کیفیت زندگی (001/0 =P) بیماران شده بود. فقط در شاخص فعالیت‌های عملکردی و ورزشی تأثیر آب‌درمانی بیشتر از تمرین‌درمانی در خشکی بوده است (04/0 =P). نتیجه‌گیری: تمرین‌درمانی در خشکی به اندازه آب‌درمانی منجر به کاهش درد و عوارض بیماری، راحتی در انجام فعالیت‌ها و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می‌شود. بنابراین می‌توان هر یک از این دو روش را با توجه به شرایط بیمار تجویز کرد.