تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی پر شدت و تداومی بر سطوح فاکتورهای GDF15 و IL6 در مردان دارای اضافه وزن

Abstract

سابقه و هدف: به نظر می‌رسد که انجام فعالیت ورزشی بر روی فاکتورهای مرتبط با بروز بیماری‌هایی مانند چاقی، دیابت یا بیماری‌های قلبی - عروقی مؤثر باشد. از این‌رو، هدف تحقیق حاضر تعیین تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی پرشدت و تداومی بر GDF15 و IL6 در مردان دارای اضافه وزن بود. مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی است که با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون همراه با گروه کنترل انجام شد. بدین‌منظور 36 نفر از افراد جوان شهر اهر دارای اضافه وزن به‌عنوان نمونه انتخاب گردیدند و به‌صورت تصادفی به گروه تمرین تناوبی پرشدت (HIIT)، تمرین تداومی (MICT) و گروه کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی سه روز در هفته به‌مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پیش از اوّلین جلسه تمرین، خون‌گیری به میزان 5 سی‌سی از شریان بازویی، جهت بررسی مقادیر GDF15 و اینترلوکین 6 به‌روش الایزا مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. پس‌آزمون با شرایط پیش‌آزمون عیناً تکرار شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده از طریق نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته‌ها نشان داد که میانگین IL6 بین گروه‌های موردمطالعه اختلاف معناداری داشت (029/0P =)؛ به‌طوری‌که میانگین IL-6 در گروه کنترل به‌طور معناداری بیشتر از دو گروه دیگر و در گروه HIIT به‌طور معناداری بیشتر از گروه MICT بود. از دیگر نتایج، عدم معناداری تفاوت میانگین GDF15 بین سه گروه می‌باشد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که انجام تمرینات HIIT و MICTمی‌تواند با تغییر در فاکتورهای مؤثر بر شرایط قلبی - عروقی همچون GDF-15 و IL-6 موجب بهبود وضعیت قلبی - عروقی افراد دارای اضافه وزن شود. همچنین در استفاده از دو تمرین تفاوتی وجود ندارد.