بررسی ارزش تشخیصی نشانگر CD10 در افتراق کارسینوم پاپیلری تیروئید از ضایعات خوش‌خیم تیروئید

Abstract

مقدمه: کارسینوم پاپیلری تیروئید (PTC) شایع‌ترین فرم بدخیمی‌های غدد درون‌ریز می‌باشد. با توجه به اهمیت افتراق کارسینوم پاپیلری تیروئید از سایر ضایعات خوش‌خیم تیروئیدی مقلد آن، در این پژوهش ارزش تشخیصی نشانگر CD10در افتراق PTC از ضایعات خوش‌خیم مقلد آن مانند انواع گواتر بررسی شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، بلوک پارافینی 70 بیمار مراجعه‌کننده به بیمارستان آیت‌اله روحانی بابل با ندول تیروئیدی با تشخیص پاتولوژیک در دو گروه 35 نفره بدخیم PTC و ضایعات خوش‌خیم تیروئیدی بررسی شدند. در تمام بیماران اطلاعات دموگرافیک (شامل سن و جنس) و نتایج سونوگرافی (شامل سایز و تعداد ندول‌ها) ثبت شد و بعد از بازبینی اسلایدهای بیماران، موجود در آرشیو، بلوک‌های پارافینه به روش ایمونوهیستوشیمی (IHC) از لحاظ نشانگر CD10 بررسی گردید. یافته‌ها: در این تحقیق میانگین سن در گروه خوش‌خیم برابر با 9/08±49/3 سال و در گروه بدخیم برابر با 16/1±45/6 سال بود. در دو گروه 9 بیمار مذکر و 26 بیمار مونث بودند. PTC کلاسیک در 26 بیمار و کارسینوم پاپیلاری از نوع فولیکولار واریانت در 9 بیمار مشاهده شد. مثبت بودن نشانگر CD10 در بین گروه‌ها با تعداد ندول (0/030p=) ارتباط معنادار آماری داشته است، در حالی که سایز ندول و مثبت بودن نشانگرCD10 (0/310p=) بین دو گروه ارتباط معنادار آماری نداشته است. در بررسی ارزش تشخیصی نشانگر CD10 در افتراق PTC و ضایعات خوش‌خیم مقلد آن بر حسب سایز ندول (0/310 p=) ارتباط معنادار آماری وجود نداشته است در حالی که این شاخص با سن (0/005p=)، جنسیت (0/030p=) و تعداد ندول (0/030p=) بیماران ارتباط معنادار آماری داشته است. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، ارزش تشخیصی نشانگر CD10در افتراق PTC و ضایعات خوش‌خیم تیروئید از لحاظ آماری معنادار بوده و می‌تواند در ارزیابی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.