تأثیر بیان نوشتاری احساسات بر شدت علائم گوارشی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر

Abstract

زمینه و هدف: سندرم روده تحریک‌پذیر یکی از شایع‌ترین اختلالات عملکردی دستگاه گوارش است که به شکل قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد مبتلا اثرگذار است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر بیان نوشتاری بر کاهش شدت علائم گوارشی بیماران با سندرم روده تحریک‌پذیر انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که در سال 1398 انجام شد، 71 بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر مراجعه‌کننده به درمانگاه‌های گوارش بیمارستان‌های فیروزگر و رسول اکرم (ص) تهران بر اساس معیارهای ورود، به روش مستمر انتخاب و به روش تصادفی بلوک‌بندی و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پرسش‌نامه مشخصات جمعیت‌شناختی و شاخص شدت علائم (SIIBS) توسط هر دو گروه تکمیل شد. در گروه آزمایش، یک دفترچه سفید دارای فرمت خاص جهت بیان نوشتاری در اختیار آزمودنی‌ها قرار گرفت. بیان نوشتاری بیمار در طول یک ماه، هفته‌ای یک بار، و هر بار به مدت 15 الی 30 دقیقه در منزل انجام شد. پس از یک ماه، مجدداً پرسش‌نامه SI IBS توسط هر دو گروه تکمیل شد. در پایان اطلاعات پرسش‌نامه‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: پس از انجام مداخله، شدت علائم گوارشی در گروه آزمایش به طور معنی‌داری نسبت به قبل از مداخله کاهش یافت (0/016=P). با این حال، بین میانگین نمرات شدت علائم گوارشی دو گروه آزمایش و کنترل یک ماه بعد از مداخله‌، اختلاف معنی‌دار آماری مشاهده نشد (0/438=P). نتیجه‌گیری: اجرای بیان نوشتاری در مطالعه حاضر هر چند اختلاف آماری معنا داری در نمره شدت علائم گوارشی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک‌پذیر ایجاد نکرد، اما با کاهش شدت علائم گوارشی بیماران گروه آزمایش همراه بود. این مداخله غیردارویی می‌تواند به عنوان روشی کاربردی و آسان همراه با درمان‌های دارویی برای مبتلایان به این سندرم در نظر گرفته شود.