ارتباط کیفیت زندگی با تیپ‌های شبانه روزی و اضطراب افراد با اختلال صرع عضو انجمن صرع ایران در سال 1399

Abstract

زمینه و هدف: صرع یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی مزمن است و افراد مبتلا به آن مستعد بیماری‌های جسمی و روانی بوده و با شرایطی روبرو هستند که می‌تواند بر کیفیت زندگی آنها در چندین حوزه مانند اضطراب تأثیر گزار باشد. ترجیحات روزانه و ریتم‌های شبانه روزی به عنوان یکی از عوامل دخیل در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع مطرح هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط کیفیت زندگی با تیپ‌های شبانه روزی و اضطراب افراد با اختلال صرع عضو انجمن صرع ایران در سال 1399 انجام شد. روش بررسی: این پژوهش به‌صورت مقطعی، از نوع همبستگی- توصیفی بود. 120 نفر از افراد مراجعه کننده به انجمن صرع به روش نمونه‌گیری مستمر انتخاب و براساس معیار ورود به مطالعه واردشدند. بازه زمانی نمونه‌گیری از خرداد تا مرداد ماه سال 1399 بود. شرکت کنندگان فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه صبحی– عصری (MEQ) ، پرسشنامه اضطراب بک Beck Anxiety Inventory BAI) ( و پرسشنامه کیفیت زندگی Quality of Life in Epilepsy Inventory 31-Item (QOLIE-31-P) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی، آمار استنباطی و آمار همبستگی و جهت تعیین عوامل پیش بینی‌کننده کیفیت زندگی مبتلایان به صرع از مدل رگرسیون خطی چندگانه استفاده گردید. داده‌های جمع‌آوری‌شده ، توسط نرم‌افزار آماری SPSS، نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین سنی افراد مورد پژوهش 14/42 سال بود. بیشتر نمونه‌ها از نظر تیپ‌های شبانه روزی در وضعیت بینابینی قرار داشتند و کمترین فراوانی مربوط به حالت کاملاّ صبحی بود. همچنین ارتباطی میان ابعاد کیفیت زندگی با تیپ‌های شبانه روزی به دست نیامد. کیفیت زندگی در بعد نگرانی از تشنج با میانگین 47/57 بالاترین میانگین و در بعد عملکرد اجتماعی (76/45) کمترین میانگین نمره را داشتند. کیفیت زندگی و همه ابعاد آن با اضطراب همبستگی معنی‌دار آماری داشتند و این همبستگی منفی است یعنی با افزایش اضطراب، کیفیت زندگی و ابعاد آن کاهش می‌یابد. همچنین اضطراب با سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال، درآمد، دفعات بستری رابطه معنی‌داری داشته است. نتیجه‌گیری کلی: یافته‌های پژوهش که نشان داد کیفیت زندگی و همه ابعاد آن با اضطراب همبستگی معنی‌دار آماری داشتند که این همبستگی منفی بود. به نظر می‌رسد که می‌توان با بالا بردن سطح آگاهی، تحصیلات حداقل در سطح دیپلم و ایجاد شغل با درآمد مناسب، برداشتن موانع سازمانی مانند تسهیل استخدام آنها نقش مؤثری در گسترش رفتارهای به دور از اضطراب و به تبع آن افزایش کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع گام برداشت.