بهبود سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در غیاب تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات تناوبی شدید در رت های چاق دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: شواهد ژنتیکی از نقش مؤثر عوامل رونویسی در مسیرهای سیگنالینگ انسولین در بافت هدف حکایت دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات تناوبی شدید بر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی همچنین گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین در رت‌های چاق دیابتی نوع 2 انجام شد. روش کار: برای این منظور 16 سر رت نر ویستار 10 هفته‌ای توسط 8 هفته رژیم غذایی پرچرب چاق شده سپس به‌واسطه تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) دیابتی نوع 2 شدند. پس از القای دیابت، رت‌ها به دو گروه های تمرین تناوبی (8 = n) و کنترل (8 = n) تقسیم شدند. گروه تناوبی در یک دوره تمرینات تناوبی 8 هفته‌ای به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب تکرارهای دویدن روی تریدمیل با استراحت فعال بین تکرارها شرکت نمودند و گروه کنترل در برنامه تمرینی شرکت نداشتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رت‌های هر دو گروه در شرایط ناشتا قربانی شدند و سطوح گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین همچنین بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی اندازه‌گیری شده و توسط ازمون تی مستقل بین دو گروه مقایسه شدند. یافته‌ها: تمرینات تناوبی به کاهش معنی‌دار گلوکز ناشتا (001/0 > P) و مقاومت انسولین (002/0 = P) همچنین افزایش معنی‌دار انسولین سرم (001/0 > P) نسبت به گروه کنترل منجر شد. تفاوت معنی‌داری در بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی بین دو گروه مشاهده نشد (949/0 = P). نتیجه‌گیری: علیرغم عدم‌تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی، تمرینات تناوبی به‌واسطه بهبود عملکرد انسولین و افزایش انسولین سرم به کاهش گلوکز خون در رت‌های دیابتی نوع 2 منجر می‌شود. شناخت مکانیسم‌های عهده‌دار پاسخ آدیپونکتین به تمرینات تناوبی نیاز به مطالعات بیشتر دارد.