پیش‌بینی اضطراب بیماری کرونا براساس طرحواره‌های ناسازگار رهاشدگی، آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و حمایت اجتماعی ادراک شده

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به اثرات جبران ناپذیر اپیدمی بیماری کرونا ویروس و عدم وجود هر گونه درمان یا پیشگیری قطعی و در نتیجه شیوع استرس و نگرانی زیاد در جامعه؛ هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش طرح‌واره‌های ناسازگار رهاشدگی، آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و حمایت اجتماعی ادراک شده در اضطراب بیماری کرونا بود. روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر را پرسنل شبکه بهداشت شهرستان داراب در سال 1399 تشکیل دادند که 200 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1998)، پرسشنامه طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه (یانگ، 2003) و مقیاس اضطراب بیماری کرونا (علی پور، 1399) استفاده شد. داده‌ها با روش رگرسیون همزمان و گام‌به‌گام و در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بین طرحواره ناسازگار رهاشدگی، آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و ادراک حمایت دیگران با اضطراب بیماری کرونا رابطه معنی‌داری وجود دارد (001/0p<). از سوی دیگر رابطه بین ادراک حمایت خانواده و دوستان با اضطراب بیماری کرونا معنی دار نیست. همچنین مشخص شد که تقریباً 31% واریانس مربوط به متغیر اضطراب کرونا به وسیله­ی متغیرهای پیش­بین تبیین می­شود. نهایتاً، از میان متغیرهای پیش­بین، به ترتیب آسیب‌پذیری نسبت به ضرر و بیماری و طرحواره ناسازگار رهاشدگی بهترین پیش­بینی کننده برای اضطراب بیماری کرونا کارکنان شبکه بهداشت است (001/0p<). نتیجه‌گیری: بنابراین، در بررسی عوامل مؤثر در اضطراب مراجعان، توجه به طرح‌واره‌های مذکور به مشاوران و روان شناسان پیشنهاد می‌گردد. همچنین، نقش دیگری مهم در سلامت در برنامه‌های آموزشی و درمانی در دوران شیوع بیماری کرونا در اولویت بگیرند.