مقایسه اثربخشی دارو درمانی (پاروکستین)، درمان شناختی- رفتاری واحد پردازه‌ای و ترکیب آنها بر تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی در دانشجویان دختر مبتلا به اضطراب فراگیر

Abstract

مقدمه در دو دهه گذشته علاقه به درک ماهیت اضطراب فراگیر و گسترش روش‌های مؤثر بر آن در بین روان‌شناسان فزونی یافته است. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی دارو درمانی، درمان شناختی- رفتاری واحدپردازه‌ای و ترکیب آنها بر تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی در دانشجویان دختر مبتلا به اضطراب فراگیر بود. مواد و روش­ها این پژوهش از نوع پژوهش‌های نیمه تجربی (طرح پیش آزمون، پس آزمون، آزمون پیگیری با گروه کنترل) بود. از بین دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی شهر مشهد، 60 نفر به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در سه گروه آزمایش (دارو درمانی، درمان واحدپردازه‌ای و درمان ترکیبی) و یک گروه کنترل جایگزین گردیدند. شرکت‌کنندگان با کمک پرسشنامه اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران (2006)، افکار اضطرابی ولز (2005)، مقیاس تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و مقیاس تحمل ابهام مک دونالد (1970) مورد پیش آزمون قرار گرفتند. در پایان دوره درمان و سه ماه بعد از آن، شرکت کنندگان مورد پس آزمون و آزمون پیگیری قرار گرفتند. داده‌ها بر اساس آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته­ها نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که هر سه رویکرد درمانی در مقایسه با گروه کنترل بر کاهش تحمل آشفتگی، تحمل ابهام و فرانگرانی اثربخش بوده‌اند (مجذور اتا 0/37، 0/22 و 0/45)، اما درمان ترکیبی بر دو رویکرد درمانی دیگر به‌تنهایی برتری معناداری داشته‌ است (0/05>p). نتیجه­گیری با توجه به زیربنای زیستی و روان شناختی اختلال اضطراب فراگیر، به‌نظر می‌رسد که ترکیب درمان‌های روانشناختی و دارودرمانی در بهبود حالات اضطرابی رویکردی موثرتر باشد.