تأثیر تمرین هوازی بر آنژیوژنز عضلانی و عوامل پایین‌دستی مسیر PI3KR2 بافت قلبی موش‌های صحرایی دیابتی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: با توجه به اثرگذاری دیابت بر فرآیندهای عروق زایی و از آنجائی که اثرات سودمند تمرین هوازی بر سیستم قلبی - عروقی به اثبات رسیده است، لذا پژوهش حاضر باهدف تعیین تأثیر تمرین هوازی بر آنژیوژنز عضلانی و عوامل پایین‌دستی مسیر PI3KR2 بافت قلبی موش‌های صحرایی دیابتی انجام شد. مواد و روش‌ کار: تعداد 20 سر رت نژاد ویستار با میانگین وزنی 85/10± 9/191 گرم، تصادفی به دو گروه کنترل دیابتی (10n=)، و تمرینی دیابتی (10n=) تقسیم و گروه‌ها بر اساس وزن همسان‌سازی شدند. دیابت از طریق ترکیب مصرف غذای پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین ایجاد شد. برنامه تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر روی نوارگردان بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، و پس از ناشتایی شبانه نمونه‌گیری بافت قلبی به عمل آمد. جهت اندازه‌گیری دانسیته مویرگی عضله قلبی از روش ایمونوهیستوشیمی (فعالیت آلکالین فسفاتاز) استفاده شد و بیان پروتئین‌های AKT و eNOS به روش الایزا اندازه‌گیری شد. برای مقایسه‌ی اختلاف میانگین‌ها از آزمون تی مستقل استفاده گردید و سطح معنی‌داری آزمون‌ها 05/0 P < در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، اجرای 8 هفته تمرین هوازی موجب افزایش معنی‌دار تراکم مویرگی (018/0 =p) و پروتئین‌های AKT و eNOS (001/0 =p) بافت قلبی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر که نشان‌دهنده توسعه آنژیوژنز و مسیرهای سیگنالینگ آن توسط تمرین هوازی در شرایط دیابتی هست، می‌توان بیان کرد تمرین هوازی می‌تواند به‌عنوان یک درمان غیر دارویی برای بهبود خون‌رسانی قلب افراد دیابتی مورداستفاده قرار گیرد.