مقایسه دو شیوه تمرین تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته بر آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی در رت های سالمند

Abstract

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه دو شیوه تمرین تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته بر آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی در رت های سالمند بود.

مواد و روش ­ها: در این تحقیق تعداد 30 موش نر سالمند، که به طور تصادفی در سه گروه تمرین تداومی (10 سر)، تمرین تناوبی (10 سر) و گروه کنترل (10 سر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت 8 هفته انجام شد. جهت بررسی متغیرهای تحقیق (آپلین 13 و فاکتور رشد فیبروبلاستی) 72 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه پروتکل 3 میلی لیتر خون از دم موش های نر سالمند خون گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از تحلیل واریانس یک راهه ANOVA و آزمون تعقیبی توکی برای همگن بودن واریانس گروه ها استفاده شد و انجام آزمون­ های آماری از نرم افزار 17 SPSS در سطح معنی‌داری 05/0= Pاستفاده شد.

یافته­ ها: آپلین 13 در گروه تمرین تداومی افزایش معنی داری داشت (05/0P<). فاکتور رشد فیبرو بلاستی در گروه تمرین تداومی افزایش معنی داری داشت (05/0P<). آپلین 13 در گروه تمرین تناوبی افزایش معنی داری داشت (05/0P<). فاکتور رشد فیبروبلاستی در گروه تمرین تناوبی افزایش معنی داری داشت (05/0P<). درگروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد.

بحث و نتیجه­ گیری: نتایج این تحقیق نشان داد هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی باعث افزایش معنی داری در سطوح آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی آنژیوژنز موش های نر سالمند شد. بنابراین می توان از این تمرینات و به ویژه تمرین تناوبی به عنوان روشی مناسب برای افزایش رگزایی در سالمندان استفاده کرد.