تأثیر مربی‌گری مدیریتی بر قصدترک‌شغل پرستاران شاغل در بخش‌های بیماران کرونایی: نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی (مورد مطالعه: پرستاران یک بیمارستان نظامی)

Abstract

زمینه و هدف: قصد ترک شغل مقدمۀ ترک شغل است و اقدام به ترک سازمان هزینه‌­های مختلفی برای سازمان دارد. از این رو پرداختن به عواملی که منجربه کاهش این پدیده در شرایط شیوع بیماری کرونا در بیمارستان­‌ها می­‌شود، ضروری است. این پژوهش به بررسی تأثیر مربی­گری مدیریتی بر قصد ترک شغل با نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در میان پرستاران شاغل در بخش­‌های بیماران کرونایی پرداخته است. روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری شامل پرستاران یک بیمارستان نظامی در شهر تهران می‌­باشد. از بین جامعه آماری 130 نفر بر اساس جدول مورگان به روش نمونه­‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و داده­‌ها از پرسشنامه­ استاندارد مبتنی بر طیف لیکرت گردآوری شدند. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ در محدوده (0/81 تا 0/93) به‌­دست آمده ­است. برای تجزیه و تحلیل داده­‌های پژوهش از مدل­سازی معادلات ساختاری با بهره­‌گیری از نرم افزار Smart-PLS نسخه 2 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که مربی­گری مدیریتی به­‌طور منفی و معناداری قصد ترک شغل پرستاران را تحت تأثیر قرار می­‌دهد. همچنین نقش میانجی اشتیاق شغلی و خودکارآمدی در تأثیر مربی­گری مدیریتی بر قصد ترک شغل مورد تأیید قرار گرفت، به عبارت دیگر مربی­گری مدیریتی به‌طور غیرمستقیم، از طریق خودکارآمدی و اشتیاق شغلی نیز قصد ترک شغل پرستاران را کاهش می­دهد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد، مدیرانی که در نقش مربی در سازمان ظاهر می­‌شوند قصد ترک ­شغل پرستاران را کاهش می­‌دهند و همچنین اشتیاق شغلی و خودکارآمدی پرستاران را افزایش می‌­دهند. مجموع این عوامل هزینه­‌های مربوط به ترک شغل پرستاران را کاهش می‌­دهد؛ بنابراین بهتر است سازمان­‌ها همواره مدیران خود را به بروز رفتارهای مربی­گری در سازمان ترغیب کنند.