پیش‌بینی اضطراب فراگیر در افراد روان‌رنجور بر مبنای تاب‌آوری

Abstract

سابقه و هدف: اضطراب یک جنبه مهم روان‌رنجوری است که ممکن است با مکانیزم‌های بالقوه‌ای مانند تاب‌آوری مرتبط باشد. هدف مطالعه حاضر پیش‌بینی اضطراب فراگیر در افراد روان‌رنجور بر مبنای تاب‌آوری بود. مواد و روش‌‌ها: این مطالعه در قالب طرح همبستگی و مطالعه پیش‌بینی انجام شد. جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه اراک در سال 1398 بودند که از بین آن‌ها 300 نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابتدا مقیاس روان‌رنجوری پرسش‌نامه شخصیتی پنج عاملی نئو، پرسش‌نامه اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران و پرسش‌نامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون روی آن‌ها اجرا شد. سپس70 نفر از شرکت‌کنندگانی که نمرات بالایی در مقیاس روان‌رنجوری نئو داشتند (نمرات 24و بالاتر) بررسی شدند. یافته‌ها: تحلیل رگرسیون چندگانه هم‌زمان نشان داد مؤلفه‌های تاب‌آوری حدود 31 درصد از واریانس اضطراب فراگیر افراد روان‌رنجور را پیش‌بینی کرد (846/5= Fو 001/0 >P) که باور به صلاحیت فردی، استانداردهای بالا و پایداری (با ضریب بتای 466/0-) و پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (با ضریب بتای 439/0-) سهم منفی و معناداری در این پیش‌بینی داشتند. سایر مؤلفه‌ها سهم معناداری در آن نداشتند. نتیجه‌گیری: تاب‌آوری به‌ویژه با اتکا به مؤلفه‌های باور به صلاحیت فردی و پذیرش مثبت تغییر، متغیر مهمی در پیش‌بینی اضطراب فراگیر افراد روان‌رنجور است که برای کاهش اضطراب آن‌ها باید مورد توجه و تقویت جدی قرار گیرد.