بررسی عوامل مؤثر بر ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه در ناحیه ‌پاپیلاری و ماکولا با استفاده از دستگاه OCT

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: ضخامت لایه فیبر عصبی شبکیه عامل مهمی در تشخیص به‌موقع اختلالات عملکرد سگمان خلفی چشم، ارزیابی اثر درمان و پیشرفت بیماری محسوب می‌شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه ضخامت شبکیه در ناحیه ماکولا و اطراف پاپیلاری در مردان و زنان و عیوب انکساری مختلف و تعیین عوامل مؤثر بر این ضخامت بود. مواد و روش‌ کار: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 58 فرد (116 چشم) سالم که برای جراحی عیوب انکساری به کلینیک چشم توس مشهد در سال 2014 مراجعه کرده بودند و همراهان آن‌ها انجام شد. برای اندازه‌گیری ضخامت شبکیه از دستگاه توموگرافی انسجام نوری (OCT) استفاده گردید. اطلاعات با استفاده از روش‌های آمار توصیفی، آزمون تی، تحلیل واریانس یک‌طرفه و مدل رگرسیون چندگانه مورد تحلیل قرار گرفتند. مقادیر P کمتر از 5درصد به‌عنوان سطح معناداری در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سن شرکت‌کنندگان 42/0 ± 02/26 سال بود. میانگین متغیرهای اکی‌والان‌اسفر برابر با 36/0 ± 06/2- دیوپتر، طول محوری 14/0 ± 89/23 میلی‌متر، متوسط ضخامت اطراف ناحیه پاپیلاری 94/0 ± 91/89 میکرومتر، متوسط ضخامت ناحیه ماکولا 84/1 ± 68/274 میکرومتر و حجم کل ماکولا 07/0 ± 89/9 میلی‌متر مکعب برآورد شدند. نتایج نشان دادند که متغیرهای طول محوری و جنس دو عامل مهم در تعیین ضخامت ماکولا هستند. همچنین طول محوری ارتباط معناداری با ضخامت ناحیه پاپیلاری داشت (05/0 > P). بحث و نتیجه‌گیری: اندازه‌گیری ضخامت شبکیه بدون در نظر گرفتن نوع عیب انکساری می‌تواند منجر به سوگیری در تشخیص بیماری شود. از نتایج این مطالعه می‌توان برای افزایش دقت ارزیابی بیماری‌های چشمی استفاده کرد.