تأثیر رژیم آبیاری و تراکم بوته بر ویژگی های کمی و کیفی پیاز (Allium cepa L.) در اصفهان

Abstract

چکیده به منظور بررسی اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد سوخ دو ژنوتیپ پیاز بهاره مورد کشت در اصفهان آزمایشی به صورت کرت های خرد شده- فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان در دو سال زراعی 84- 1383 و 85- 1384 انجام شد. کرت اصلی شامل رژیم آبیاری در سه سطح بر اساس تبخیر از تشت تبخیر کلاس A )به ترتیب آبیاری پس از 3 50 = T1 ، 3  70 = T2 و 3 90 = T3 میلی‌متر تبخیر( و کرت های فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو ژنوتیپ بهاره پیاز (رقم یلوسوئیت اسپانیش وتوده درچه اصفهان) وسه فاصله بوته روی ردیف (به ترتیب 5، 5/7 و 10 سانتی‌متر) بود. نتایج نشان داد که افزایش دور آبیاری سبب کاهش معنی دار عملکرد کل، عملکرد بازارپسند، قطر و ارتفاع سوخ تولیدی شد. بیشترین عملکرد کل و عملکرد بازارپسند (به ترتیب 867/6 و 761/5 کیلوگرم در متر مربع) در تیمار T1 تولید گردید. از نظر عملکرد، واکنش ار قام نسبت به افزایش دور آبیاری متفاوت بود به طوری که تحمل رقم یلو سوئیت اسپانیش نسبت به کم آبی بیشتر از توده درچه اصفهان بود. رقم یلو سوئیت اسپانیش دارای عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و ارتفاع سوخ بیشتری نسبت به توده درچه اصفهان بود. اما قطر گردن، مادة خشک و مواد جامد محلول سوخ در توده درچه اصفهان به طور معنی داری بیشتر از رقم یلو سوئیت اسپانیش شد. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند برای فواصل بوته 5 و 5/7 سانتی متر یکسان به دست آمد. اما با افزایش فاصله بوته از 5/7 به 10 سانتی متر، این دو پارامتر به طور معنی داری کاهش یافتند. فاصله بوته بیشتر سبب افزایش اندازه سوخ (قطر و ارتفاع) گردید.

واژه های کلیدی: پیاز، رژیم آبیاری، ژنوتیپ های بهاره، عملکرد سوخ