اثر تنظیم کننده های رشد گیاهی بر کالوس زایی و باززایی لاله واژگون .Fritillaria imperialis L

Abstract

لاله واژگون از زیباترین گل‌های زینتی و داروئی بومی ایران است، که در معرض خطر انقراض می‌باشد. در این پژوهش کالوس های لاله واژگون به عنوان ریز نمونه در محیط کشت حاوی غلظت های مختلف NAA (0، 3/0 و 6/0 میلی گرم بر لیتر) در ترکیب با سه سایتوکنین BA (0، 3/0، 5/0 و 1 میلی گرم بر لیتر )، TDZ (0، 1/0، 3/0 و 5/0 میلی گرم بر لیتر) و Kin (0، 5/0، 1 و 5/1 میلی گرم بر لیتر) در قالب سه آزمایش جداگانه بر پایه طرح کاملا تصادفی کشت گردیدند. نتایج به دست آمده نشان داد که در هر سه آزمایش، در محیط کشت های حاوی 6/0 میلی گرم بر لیتر NAA در ترکیب با همه غلظت های سایتوکینین ها بیشترین میزان کالوس زایی (100 درصد ) به دست آمد. همچنین نتایج نشان داد هر چند کالوس‌زایی در محیط‌های فاقد NAA نیز انجام گرفت، اما به منظور دستیابی به حداکثر کالوس‌زایی حضور NAA ضروری می باشد. بر اساس نتایج به دست آمده در محیط های فاقد سایتوکینین در هر سه آزمایش، باززایی صورت نپذیرفت. همچنین حضور NAA در ترکیب با Kin برای باززایی ضروری می باشد و در محیط هایی که تنها حاوی Kin می باشد، هیچ گونه باززایی مشاهده نشد.