مدلی برای تخمین مقاومت پیوستگی نسبی تیرهای بتن مسلح با میلگردهای وصله‌دار خورده شده با در نظر گرفتن c/db

Abstract

خوردگی ناحیۀ وصله موجب تغییر مقاومت پیوستگی می­شود. نسبت مقاومت پیوستگی در حالت خورده شده به مقدار مقاومت پیوستگی متناظر آن در شرایط عدم وجود خوردگی، مقاومت پیوستگی نسبی نامیده می­شود. نتایج مقاومت پیوستگی نسبی در آزمایش­های بیرون­کشیدگی (Pullout)، میلگرد درگیر در بتن (Tension stiffening) و تیرها با میلگردهای وصله­شده (Beams with lap spliced bars) متفاوت است. در مطالعات گذشته نشان داده شد نتایج آزمایش میلگرد درگیر در بتن به نتایج آزمایش تیرها با میلگردهای وصله­شده شباهت بیشتری دارد. در این مطالعه با استفاده از آزمایش‌های میلگرد درگیر در بتن، مدلی برای تعیین مقاومت پیوستگی نسبی میلگردهای خورده شده در شاخۀ نزولی ارائه شده است. در نهایت با بهینه کردن این مدل با استفاده از الگوریتم ژنتیک، از این مدل برای تعیین مقاومت پیوستگی نسبی تیرهای وصله‌دار با میلگردهای خورده شده استفاده می‌شود. مطالعۀ حاضر نشان می‌دهد استفاده از مدل پیشنهادی نتایج بهتری ارائه می­دهد. به‌طوری‌که استفاده از این مدل برای تخمین مقاومت پیوستگی نسبی تیرهای وصله­دار باعث کاهش 16 درصدی خطای کلی نسبت به مدل شیهاتا می­شود.