شناسایی مؤلفه‌های تأثیرگذار بر عوامل هماهنگی بین سازمان‌های متولی مدیریت بحران در مناطق زلزله‌زده کرمانشاه

Abstract

پیش زمینه و هدف: امروزه مقابله و پیشگیری از بلایا و مدیریت بحران جزو مسائل اصلی و حساس کشورها می‌باشد. سازمان‌ها نیز به‌عنوان یکی از اجزای اصلی جامعه امروزی از این امر مستثنا نیستند. چالش عمده‌ سازمان‌ها هماهنگی به هنگام بروز بحران، جهت کنترل آن می‌باشد. در همین راستا، در این تحقیق به دنبال مؤلفه‌های تأثیرگذار در هماهنگی بین سازمان‌های متولی مدیریت بحران در مناطق زلزله‌زده کرمانشاه می‌باشیم. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی– همبستگی و با هدفی کاربردی است که جامعه آماری آن 120 نفر از مدیران، خبرگان و صاحب‌نظران 20 دستگاه متولی مدیریت بحران استان کرمانشاه بودندکه حداقل سابقه کار اجرائی در دو زلزله اخیر را داشتند و از میان آنها، نمونه‌ای به حجم 92 نفر انتخاب گردید. جهت گردآوری داده‌ها نیز از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. یافته‌ها: بین مؤلفه‌های عوامل سازمانی، ساختاری، ارتباطی، اطلاعاتی، منابع و تجهیزاتی، آموزشی، فرهنگی و هماهنگی بین سازمان‌های متولی مدیریت بحران در مناطق زلزله‌زده کرمانشاه ارتباط معنایی وجود داشت. در مجموع 54 مؤلفه مؤثر در هماهنگی شناخته شدند که «مؤلفه‌های ارتباطی» با میانگین رتبه‌ای 04/5 مؤثرترین و «مؤلفه‌های اطلاعاتی» با میانگین 90/3 کم‌اثرترین مؤلفه بودند. نتیجه‌گیری: جهت ایجاد هماهنگی ثمربخش و کارا بین سازمان‌های متولی مدیریت بلایا، باید با تدوین برنامه‌ها و چارچوب‌های روشن، وظایف، ساختار، جزئیات فرایند ارتباطات سازمانی و نحوه همکاری و هماهنگی سازمان‌ها به طور دقیق مشخص گردد و این برنامه‌ها در قالب مانور آزمایشی اجرا، تمرین و تکرار شوند تا در صحنه عمل نیز موجبات ایجاد هماهنگی مؤثر بین سازمان‌ها باشند.