جامعه شناختی مولفه‌های هویت و تاثیر آن بر سلامت و ورزش همگانی (مورد مطالعه منطقه 14 شهر تهران)

Abstract

زمینه و هدف: امروزه ورزش و مشارکت افراد در فعالیت‌های ورزشی به‌عنوان یک پدیده اجتماعی درخور بررسی و تأمل است. از مهم‌ترین کارکردهای این پدیده، نقش مهم آن در ایجاد سلامت جامعه است. این موضوع را می‌توان از طریق ورزش بر روی زندگی افراد که در این زمینه مشارکت دارند، به‌روشنی مشاهده کرد. هدف از انجام این پژوهش جامعه شناختی مؤلفه‌های هویت و تأثیر آن بر ورزش همگانی در منطقه ۱۴ شهر تهران می‌باشد. روش کار: جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه مدیران ذی‌ربط در ورزش و شهروندان منطقه 14 شهر تهران می‌باشد که جمع‌آوری اطلاعات از مدیران به روش مصاحبه و به‌صورت کیفی و اطلاعات از شهروندان منطقه 14 به‌صورت کمی و با استفاده از ابزار پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفت جامعه آماری حدود 650 نفر می‌باشند. تعیین حجم نمونه با کمک فرمول کوکران صورت گرفت که حدود 280 نفر می‌باشد و به روش کیفی - کمی (آمیخته) انجام شد. تعیین حجم نمونه با کمک فرمول کوکران صورت گرفت که حدود 650 نفر بوده است و به روش در دسترس نمونه‌گیری انجام شده است. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش مطالعات میدانی و همچنین پرسشنامه محقق ساخته می‌باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف توسعه‌ای - کاربردی و از نظر روش جمع‌آوری داده‌ها از نوع تحقیقات توصیفی- پیمایشی است. در این پژوهش از آمار توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و در نهایت برای ارایه الگو مناسب از روش مدل معادلات ساختاری (SEM) با بهره‌گیری از نرم‌افزارهای SPSS22 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که احساس غرور ملی، باور به برتری فرهنگ ایرانی، ترجیح فرهنگ ایرانی به ورزش، احساس تعلق و تعهد به فرهنگ و سنت ملی بر توسعه ورزش‌های همگانی تأثیر معناداری دارد. نتیجه‌گیری: ورزش می‌تواند همبستگی ملی را تقویت کند و با ایجاد غرور ملی و گره زدن علایق گروه‌های مختلف جامعه، باعث همبستگی و وفاق در داخل کشور و قدرت‌نمایی در عرصه جهانی شود. این پدیده، فارغ از جنبه تفریحی و عوامل بازدارنده از قبیل تعارض سازی میان هویت محلی، ملی و فراملی می‌تواند نقش مهمی در توسعه و رشد فرایند ملت‌سازی ایفا کند. به‌ نحوی‌که دولت‌ها با تدوین سیاست‌های ورزشی در راستای تقویت و تعمیق هویت ملی تلاش کرده و از طریق تهییج اجتماعی و شور و نشاط در فضای اوقات فراغت، به افزایش اعتماد اجتماعی و به‌تبع غرور ملی دست می‌یابند که خود موجب تقویت فرهنگ همزیستی مردمان یک مجموعه سرزمینی می‌شود.زمینه و هدف: امروزه ورزش و مشارکت افراد در فعالیت‌های ورزشی به‌عنوان یک پدیده اجتماعی درخور بررسی و تأمل است. از مهم‌ترین کارکردهای این پدیده، نقش مهم آن در ایجاد سلامت جامعه است. این موضوع را می‌توان از طریق ورزش بر روی زندگی افراد که در این زمینه مشارکت دارند، به‌روشنی مشاهده کرد. هدف از انجام این پژوهش جامعه شناختی مؤلفه‌های هویت و تأثیر آن بر ورزش همگانی در منطقه ۱۴ شهر تهران می‌باشد. روش کار: جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه مدیران ذی‌ربط در ورزش و شهروندان منطقه 14 شهر تهران می‌باشد که جمع‌آوری اطلاعات از مدیران به روش مصاحبه و به‌صورت کیفی و اطلاعات از شهروندان منطقه 14 به‌صورت کمی و با استفاده از ابزار پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفت جامعه آماری حدود 650 نفر می‌باشند. تعیین حجم نمونه با کمک فرمول کوکران صورت گرفت که حدود 280 نفر می‌باشد و به روش کیفی - کمی (آمیخته) انجام شد. تعیین حجم نمونه با کمک فرمول کوکران صورت گرفت که حدود 650 نفر بوده است و به روش در دسترس نمونه‌گیری انجام شده است. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش مطالعات میدانی و همچنین پرسشنامه محقق ساخته می‌باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف توسعه‌ای - کاربردی و از نظر روش جمع‌آوری داده‌ها از نوع تحقیقات توصیفی- پیمایشی است. در این پژوهش از آمار توصیفی و استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و در نهایت برای ارایه الگو مناسب از روش مدل معادلات ساختاری (SEM) با بهره‌گیری از نرم‌افزارهای SPSS22 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که احساس غرور ملی، باور به برتری فرهنگ ایرانی، ترجیح فرهنگ ایرانی به ورزش، احساس تعلق و تعهد به فرهنگ و سنت ملی بر توسعه ورزش‌های همگانی تأثیر معناداری دارد. نتیجه‌گیری: ورزش می‌تواند همبستگی ملی را تقویت کند و با ایجاد غرور ملی و گره زدن علایق گروه‌های مختلف جامعه، باعث همبستگی و وفاق در داخل کشور و قدرت‌نمایی در عرصه جهانی شود. این پدیده، فارغ از جنبه تفریحی و عوامل بازدارنده از قبیل تعارض سازی میان هویت محلی، ملی و فراملی می‌تواند نقش مهمی در توسعه و رشد فرایند ملت‌سازی ایفا کند. به‌ نحوی‌که دولت‌ها با تدوین سیاست‌های ورزشی در راستای تقویت و تعمیق هویت ملی تلاش کرده و از طریق تهییج اجتماعی و شور و نشاط در فضای اوقات فراغت، به افزایش اعتماد اجتماعی و به‌تبع غرور ملی دست می‌یابند که خود موجب تقویت فرهنگ همزیستی مردمان یک مجموعه سرزمینی می‌شود.