اختلال میتوکندری در رفتارهای اوتیستیک

Abstract

اختلالات طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorders-ASD) به گروهی از ناهنجاری‌های رشد عصبی اشاره دارد که با اختلال در ارتباط، مهارت‌های اجتماعی و تماس چشمی با علایق محدود‌کننده و رفتارهای تکراری مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اوتیسم در شرایط حساس واکنش متغیر نشان می‌دهند. برخی از کودکان دارای هوش طبیعی و برخی دیگر دارای ناتوانی ذهنی، ماکروسفالی، میکروسفالی، تأخیر در رشد و یا صرع هستند. این علائم در نوزادی و اوایل کودکی ظاهر می‌شوند و بر عملکرد روزانه تأثیر می‌گذارند. مطالعات اخیر نشان می‌دهد که تقریباً از هر 54 کودک 1 نفر تحت تأثیر اختلال طیف اوتیسم قرار دارد. اختلال طیف اوتیسم به‌طور مشخص چهار برابر بیشتر در پسران نسبت به دختران رایج است. انواع مختلفی از تحقیقات نشان داده است که عوامل ژنتیکی و محیطی با ASD در ارتباط هستند. عوامل اصلی حساسیت می‌توانند نقشی اساسی در بروز رفتارهای اوتیستیک داشته باشند. در حال حاضر پاتوژنز دقیق ASD ناشناخته است. چندین فاکتور ژنتیکی مانند جهش‌های DNA میتوکندریایی با رفتارهای اوتیستیک مرتبط است. پایگاه داده‌های PubMed، Science Direct، Elsevier، SID، HGMD، SFARI و AUTDB را برای اختلال عملکرد میتوکندری مرتبط با توسعه رفتارهای اوتیستیک منتشر شده بین 2010 و 2020 جستجو شد. این مطالعه بر برخی ازجنبه‌های بالینی اختلال عملکرد میتوکندری در اختلال طیف اوتیسم متمرکز شده است. بیشتر کودکانی که رفتارهای اوتیستیک دارند، اختلال عملکرد میتوکندری و افزایش استرس اکسیداتیو را نشان می‌دهند. یافته‌های منتشر شده تغییرات گسترده‌ای را در سیستم ایمنی و عصبی کودکان با رفتارهای اوتیستیک نشان داده است. شناسایی عوامل وابسته به ASD می‌تواند در مداخله زودهنگام این کودکان در رفع نیازهای روانشناختی کمک کند. این مقاله سعی دارد خلاصه‌ای مفید از مسیرهای حیاتی درگیر در اختلال عملکرد میتوکندری در رفتارهای اوتیستیک ارائه دهد. داده‌های این بررسی دیدگاه گسترده‌ای به عوامل ژنتیکی در اوتیسم خواهد داد.