عدم تغییر اینترلوکین یک بتا در حضور کاهش وزن و چاقی شکمی ناشی از تمرینات هوازی در غیاب محدودیت رژیم غذایی در زنان چاق

Abstract

زمینه و هدف: چاقی با التهاب سیستمیک، بیماری‌های قلبی-عروقی و دیابت نوع 2 مرتبط است. در مطالعه حاضر، هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر اینترلوکین یک بتا (IL-1B) به‌عنوان یک سایتوکین التهابی در زنان چاق است. روش کار: 30 زن چاق کم‌تحرک (36≥BMI≥30) در دامنه سنی 30 تا 40 سال به شیوه تصادفی به گروه‌های تجربی (15 = n) و کنترل (15 = n) تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه تمرینات هوازی 6 هفته‌ای به تعداد 3 جلسه دویدن 10 تا 40 دقیقه‌ای در هفته در دامنه شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه را اجرا نمودند. سطوح ناشتایی IL-1B سرم و شاخص‌های آنتروپومتریکی در شرایط قبل و پس از مداخله هوازی (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. برای مقایسه داده‌ها از آزمون‌های آماری تی مستقل و وابسته در سطح معنی‌داری آلفای کمتر از 5 درصد استفاده گردید. یافته‌ها: در شرایط پایه (پیش‌آزمون)، تفاوت معنی‌داری در شاخص‌های آنتروپومتریکی و سطوح سرمی IL-1B بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده نشد (05/0<p). مداخله ورزشی به کاهش معنی‌دار محیط شکم و دیگر معرف‌های چاقی منجر شد (05/0>p). در گروه تجربی، غلظت سرمی IL-1B بعد از مداخله هوازی در مقایسه با پیش‌آزمون تغییر معنی‌داری پیدا نکرد (219/0= p). هیچ از متغیرها در گروه کنترل تغییر معنی‌داری پیدا نکردند (05/0<p). نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه حاضر آشکار نمودند که مداخله هوازی در غیاب کنترل رژیم غذایی با ویژگی‌های ضدالتهابی با تأکید بر IL-1B در زنان چاق همراه نیست