تاثیر پروتکل درمانده ساز بر هم انقباظی عضلات زانو در افراد سالم و با پای پرونیت طی دویدن

Abstract

زمینه و هدف: خستگی و ناهنجاری در اندام‌تحتانی مانند پای پرونیت می‌تواند بر بیومکانیک حرکات انسان مانند دویدن، تأثیر منفی بگذارد و منجر به بروز عدم هم‌انقباضی عضلانی و علایم ناپایدار در مفاصل اندام‌تحتانی (زانو) شود. بنابراین هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر پروتکل درمانده ساز بر هم‌انقباضی عضلات زانو در افراد پای پرونیت و سالم طی دویدن بود.

روش‌ها: تعداد چهارده نفر مرد جوان با پای پرونیت و 14 نفر با پای سالم در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب قبل و بعد از اجرای پروتکل ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (0/05.(P < یافته‌ها: یافته ها در گروه پای پرونیت در مقایسه با پای سالم نشان داد که هم‌انقباضی عمومی زانو طی فاز میانه‌ استقرار (0/026 =P ،0/928 = d) و نوسان (0/046 =P ،0/820 = d) و هم‌انقباضی جهت دار پهن داخلی/ پهن خارجی طی فاز تماس پاشنه (0/049 =P ،0/810 = d) به طور معنی‌داری کمتر بود. هم‌انقباضی جهت‌دار فلکسوری / اکستنسوری در مقایسه پیش آزمون نسبت به پس آزمون طی فاز جدا شدن پاشنه در هر دو گروه پای پرونیت (0/037 =P ،0/81 = d) و پای سالم (0/37 =P ،0/81 = d) به طور معنی‌داری کاهش یافت. سایر مؤلفه‌ها هیچ‌گونه اختلاف معنی‌داری را نشان نداند. نتیجه‌گیری: هم انقباضی عضلات مورد بررسی در مفصل زانو در افراد پای پرونیت در مراحل مختلف استانس نسبت به گروه پای سالم کاهش یافته است. شاید به علت فعالیت اضافی گروهی از عضلات جهت غلبه بر بی ثباتی زانو و جلوگیری از حرکات اضافی این مفصل به هنگام بروز خستگی باشد، و این احتمال وجود دارد که این فعالیت اضافی گروهی از عضلات بر مکانیک دویدن افراد پای پرونیت تاثیر گذاشته و در مراحل مختلفی از سیکل دویدن باعث وارد آمدن فشار اضافی به مفصل زانو شده و سیستم اسکلتی – عضلانی در مفصل زانو توانایی خود در جذب مناسب شوک هنگام دویدن را از دست داده و باعث افزایش لقی مفصل شده و خطر ابتلا به آسیب های مفصلی ناشی از خستگی افزایش یابد.