مقایسه دو مدل تمرین تناوبی شدید بر مقادیر گلوکز و بیان ژن های Bax و Bcl-2 در کاردیومایوسیت رت های دیابتی

Abstract

زمینه و هدف: اختلالات قلبی حاصل از افزایش آﭘﻮﭘﺘﻮز یکی از مهم‌ترین عوارض ناشی از دیابت است که تحت تاثیر دزهای مختلف تمرین تناوبی شدید قرار می‌گیرد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو شیوه تمرین تناوبی شدید بر مقادیر گلوکز و بیان ژن‌های Bax و Bcl-2 در کاردیومایوسیت رت‌های دیابتی بود. روش کار: در مطالعه تجربی حاضر، 24 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌ایی، با میانگین وزن 18±321 گرم پس از القاء دیابت بوسیله STZ به طور تصادفی به 4 گروه کنترل سالم (NC)، کنترل دیابتی (DC)، گروه تمرین تناوبی شدید نوع یک (HIIT1:1) و گروه تمرین تناوبی شدید نوع دو (HIIT2:1) تقسیم شدند. سپس گروه‌های تمرینی 5 روز در هفته به مدت 4 هفته با دزهای متفاوت، اما مسافت یکسان تمرین کردند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها توسط تحلیل واریانس یک‌سویه در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. یافته‌ها: مداخله HIIT2:1 باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز و بیان Bax (001/0p<) و افزایش معنادار Bcl-2 در کاردیومایوسیت‌ها نسبت به کنترل دیابتی شد (01/0p<). HIIT1:1 تنها باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز نسبت به گروه DC شد (05/0p<). علاوه بر این، بیان ژن Bax کاردیومایوسیت‌ها در گروه HIIT2:1 به شکل معناداری کمتر از گروه HIIT1:1 بود (05/0p<). نتیجه‌گیری: تمرین HIIT2:1 عوارض مخرب قلبی ناشی از دیابت را به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، دز تجویزی تمرین HIIT در این تغییرات مکانیزمی مهم و تاثیرگذار است.