بررسی میزان تاب آوری ساکنین نواحی روستایی استان کرمانشاه در مواجهه با بلایای طبیعی

Abstract

زمینه و هدف: بلایای طبیعی واقعیتی است که امروزه بخش قابل توجهی از مناطق روستایی را تحت تاثیر قرار داده است. با توجه به اینکه در برخی مواقع، پیشگیری از وقوع این بلایای طبیعی میسر نمی‌باشد، لذا بررسی میزان تاب آوری در برابر بلایای طبیعی از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف این مقاله بررسی میزان تاب آوری ساکنین نواحی روستایی استان کرمانشاه در مواجهه با بلایای طبیعی ‌می‌باشد. روش: جامعه آماری شامل 14 شهرستان استان کرمانشاه و بالغ بر 270 پرسشنامه است. پایایی تحقیق توسط آلفای کرونباخ و روایی توسط متخصصان جغرافیا و علوم اجتماعی تایید شد. یافته‌‌ها: یافته‌ها نشان می دهند که میزان رضایتمندی از عملکرد مدیران محلی در راستای بهبود وضعیت تاب آوری پایین می‌باشد. زیرا که میانگین کل بدست آمده 2.8 از 5 در مقایسه با 3 میزان کمتری را نشان می دهد. با توجه به نتایج رگرسیونی از عوامل تاثیر گذار اجتماعی، اقتصادی، محیطی، زیر ساختی و نیز Beta (بتا) محاسبه شده می توان اذعان داشت که عوامل مدیریتی در آینده می تواند بیشترین تاثیر را در بهبود وضعیت تاب آوری جوامع محلی در برابر بلایای طبیعی داشته باشد و در رتبه بعدی عوامل اجتماعی قرار دارد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که مردم بومی نسبت به وقوع زلزله بسیار حساس هستند و نوعی ترس و وحشت در بین آن‌‌‌‌ ها وجود دارد. زلزله اخیر کرمانشاه این ترس و نگرانی را بیشتر کرده است. زیرساخت‌ها هم آسیب پذیر هستند. پاسخگویان معتقد هستند که زیرساخت‌ها مناسب نبوده و در برابر مخاطرات آسیب پذیر هستند. زیر ساخت‌های تاثیر گذاری مانند برخورداری روستاهای منطقه از شبکه گاز سراسری، دسترسی به مراکز درمانی بیمارستان، اورژانس، داروخانه و خانه بهداشت، دسترسی به نهادهای امدادرسان(هلال احمر) یا مرکز مدیریت بحران، دسترسی به پلیس و نیروی انتظامی، دسترسی به آتش نشانی، دسترسی به مراکز اسکان موقت و دسترسی به شبکه معابر اصلی همگی در وضعیت نامطلوبی قرار دارند.