نقش تعدیل‌کننده سالم‌زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان‌شناختی با گرایش به اعتیاد در بین دانش-آموزان پسر شهر نورآباد

Abstract

چکیده زمینه و هدف: با توجه به افزایش روزافزون اعتیاد و پیامدهای مخرب آن شناخت عوامل مؤثر بر گرایش به اعتیاد نوجوانان می­تواند گام مفیدی در راستای پیشگیری از اعتیاد باشد؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعدیل‌کننده سالم­زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان‌شناختی با گرایش به اعتیاد انجام شد. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانش­آموزان پسر مقطع متوسطه شهر نورآباد در سال تحصیلی 1398-1397 بود که تعداد 360 نفر با روش نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از سیاهه چندبعدی سالم­زیستی مذهبی، مقیاس چندبعدی حالت ملال روان‌شناختی، پرسش­نامه خودتمایزیافتگی و مقیاس آمادگی اعتیاد، گردآوری شد و با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله­مراتبی تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد بین ملال روان‌شناختی با گرایش به اعتیاد رابطه مثبت معنا­داری (01/0 p<، 44/0 =r)، بین سالم زیستی مذهبی با گرایش به اعتیاد (01/0 p<، 29/0- =r) و بین خودتمایزیافتگی با گرایش به اعتیاد (01/0 p<، 38/0- =r) رابطه منفی معناداری وجود دارد. همچنین، بر اساس نتایج رگرسیون سلسله­مراتبی، نقش تعدیل­کننده­ سالم زیستی مذهبی (01/0 p<، 16/0=β) و خود تمایزیافتگی (01/0 p<، 25/0=β) در رابطه بین ملال روان‌شناختی و گرایش به اعتیاد مورد تائید قرار گرفت. نتیجه­گیری: مطالعه حاضر شواهدی برای نقش تعدیل­کننده سالم زیستی مذهبی و خودتمایزیافتگی در رابطه بین ملال روان‌شناختی با گرایش به اعتیاد فراهم آورد؛ بنابراین، توسعه سالم­زیستی مذهبی و آموزش خودتمایزیافتگی در میان دانش­آموزان می­تواند روش مطلوبی جهت محافظت از آن‌ها در برابر اثرات منفی ملال روان‌شناختی و در نتیجه گرایش به اعتیاد باشد