تأثیر شدت‌ تمرین ورزشی تناوبی بر بیان پروتئین های مایواستاتین و فول استاتین قلبی در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

Abstract

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تأثیر شدت‌­ تمرین ورزشی تناوبی بر بیان پروتئین­های مایواستاتین و فولاستاتین قلبی در رت­های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد (MI) بود. روش‌کار: بدین منظور، ابتدا رت­های­ نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس توسط اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد. چهار هفته پس از جراحی، رت­های مبتلا به MI به­صورت تصادفی در گروه­های تمرین ­ورزشی تناوبی با شدت­های کم، متوسط، بالا، MI بی­تمرین (MI-SED) و Sham قرار گرفتند و پروتکل­های تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا کردند. داده­ها با آزمون ANOVA یک­طرفه و آزمون بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج نشان داد در گروه­های تمرین ورزشی، مقادیر کسر تزریقی و کسر کوتاه­شدگی نسبت به گروه MI-SED افزایش معناداری داشت، اما با وجود این، مقادیر آنها در مقایسه با گروه Sham به­طور معناداری کمتر بود. همچنین، مقادیر پروتئین فول­استاتین در گروه­های تمرین ورزشی در مقایسه با گروه MI-SED افزایش معناداری داشت. از طرف دیگر، مقادیر پروتئین مایواستاتین در گروه­های تمرین ورزشی در مقایسه با گروه MI-SED به­طور معناداری کاهش یافت. همچنین، مشاهده شد با افزایش شدت تمرین ورزشی تناوبی، مقادیر تمامی متغیرها به­طور مثبتی تغییر می­کنند. نتیجه­ گیری: به طور کلی می­توان گفت تمرین ورزشی تناوبی صرف نظر از شدت، عملکرد قلبی رت­های مبتلا به MI را افزایش می­دهد، اما به نظر می­رسد هر چه قدر شدت تمرین ورزشی تناوبی افزایش یابد، تأثیر بارزتری بر مقادیر پروتئین­های فول­استاتین و مایواستاتین در بافت قلبی رت­های مبتلا به MI دارد.