تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید و ژل رویال n کروموزومی بر بیان ژن G6Pase هپاتوسیت‌های کبدی و سطوح گلوکز و مقاومت به انسولین رت‌های دیابتی نوع دو

Abstract

زمینه و هدف: دیابت نوع دو شایع‌ترین بیماری غدد درون ریز است که به­دلیل عدم تحمل گلوکز در اثر برهم­خوردن تعادل بین ذخایر و تقاضای انسولین رخ می­دهد. هدف پژوهش تاثیرتعاملی تمرین تناوبی شدید و ژل رویال n کروموزومی بر بر بیان ژن G6Pase هپاتوسیت‌های کبدی و سطوح گلوکز و مقاومت به انسولین رت‌های دیابتی نوع دو بود. روش کار: جامعه آماری پژوهش حاضر را موش­های صحرایی­نر (45-35 روزه) تشکیل می­دادند. پس از20 هفته تغذیه با رژیم پرچرب با تزریق درون صفاقی 25 میلی­گرم STZ به ازای کیلوگرم وزن موش­ها دیابتی شدند. موش­هایی که گلوکز ناشتای آنها بین150 تا400 میلی­گرم­دردسی­لیتر بود دیابتی نوع دوم در نظر گرفته شد. موش­های دیابتی در 4 گروه کنترل (6 سر)، تمرین تناوبی (8 سر)، ژل رویال (7 سر) ، تمرین تناوبی شدید­- ژل رویال (8 سر) گروه ­بندی و پروتکل تمرینی و گاواژ ژل رویال روی آنها اجرا شد. هشت هفته تمرین تناوبی شدید ، پنج جلسه در هفته با تناوب شدید 2 دقیقه­ای80 تا 90 درصد VO2max و تناوب استراحت یک دقیقه­ای با 50 تا 56 درصدVO2max اجرا شد. ژل رویال بصورت گاواژ به میزان 100 میلی گرم برکیلوگرم 5 روز در هفته داده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک­راهه و تحلیل واریانس دوراهه تحلیل شد. یافته‌ها: در مقایسه با گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید به کاهش معنی دار گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین منجر شد. تمرین تناوبی شدید و ژل رویال همچنین به افزایش بیان G6Pase در سلول های کبدی در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. نتیجه‌گیری: بهبود نیمرخ گلیسیمیک در پاسخ به تمرینات تناوبی شدید و ژل رویال در رت های دیابتی را می توان به تغییرات سطوح گلوکز و انسولین و نیز تغییر در بیان ژن G6Pase کبدی نسبت داد.