کاربرد بالینی الکتروکاردیوگرافی در کودکان مبتلا به حملات ریسه

Abstract

زمینه و هدف: حملات ریسه رفتن یکی از شایع­ترین حملات تشنجی غیر اپی­لپسی اطفال می­باشند که در ظاهر بسیار وحشتناک بوده و ممکن است مانند یک تشنج به نظر آیند، اما عواقب خوش­خیمی دارند. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماری­های مخاطره­آمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی می­نماید که این مطالعه بر همین مبنا صورت گرفته است. روش کار: در این مطالعه آینده­نگر و مقطعی، 60 کودک مبتلا به حمله ریسه رفتن به عنوان گروه مورد (60=n) و 60 کودک سالم به عنوان گروه شاهد (60=n) که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار تقریباً همسان بودند به عنوان جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. ECG از تمام کودکان همراه با شرح حال حملات ریسه رفتن قبلی و اطلاعات دموگرافیک توسط یک پرسشنامه محقق­ساخته در درمانگاه امیرکبیر گرفته شد. در نهایت، نتایج به دست آمده با استفاده از نرم­افزار SPSS V24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ­ها: اکوکاردیوگرافی در همه کودکان مورد مطالعه (120=n) طبیعی بوده و هیچ­گونه عارضه­ای را نشان نداد. کودکان مورد مطالعه 69 دختر و 51 پسر بودند و میانگین سن در کودکان مبتلا به ریسه رفتن و گروه شاهد تفاوت معنی­داری نداشت (05/0<p). از بین 60 کودک مبتلا به ریسه در مطالعه حاضر، 33/68% موارد ریسه نوع سیانوتیک، 67/11% موارد نوع رنگ پریده و 20% موارد نوع مخلوط ریسه رفتن را داشتند. آنمی نیز بین دو گروه مورد مطالعه، تفاوت معنی­داری نشان داد. با محاسبه میانگین مقادیر موج P، قطعه PR، موج T، ارتفاع P و QRS، تفاوت معنی­داری بین دو گروه کودکان مبتلا به ریسه و کودکان سالم مشخص نشد، در صورتی که اختلاف معنی­داری بین دو گروه مورد مطالعه در سایر پارامترهای الکتروکاردیوگرافی بررسی شده قابل مشاهده است. نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، سابقه خانوادگی و آنمی می­توانند تأثیر مثبتی بر مبتلا شدن کودکان به BHS داشته باشند و شایع­ترین نوع ریسه، سیانوتیک می­باشد. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماری‌های مخاطره­آمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی می­نماید و با توجه به این که هیچ گونه مطالعه­ای بر روی کودکان مبتلا به ریسه در بزرگسالی صورت نگرفته است، بررسی خطر ابتلا به بیماری­های قلبی-عروقی در این افراد در سنین بزرگسالی توصیه می­گردد تا در صورت مشاهده عارضه­های اینچنینی، نسبت به درمان آن توجه بیشتری مبذول گردد.