اثربخشی درمان یکپارچه روان درمانی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج، بر سازگاری پس از طلاق و خودگردانی هیجانی

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به عوارض طلاق و اقزایش نرخ آن، نیاز است که در زمینه سازگاری پس از طلاق و بخصوص خودگردانی هیجانی را در بین زنان مطلقه پژوهشی انجام شده و راه کارهای موجود ارائه شوند. هدف از انجام پژوهش اثربخشی درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج، بر سازگاری پس از طلاق و خودگردانی هیجانی بود. روش کار: پژوهش حاضر بر مبنای طرح نیمه­آزمایشی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه در شهر شیراز بود. به اینصورت که از زنان مطلقه شهر شیراز، تعداد 15 نفر گروه آزمایش (مداخله مبتنی بر الگو) و 15 نفر به عنوان گروه کنترل (بدون درمان) در مجموع 30 نفر انتخاب شد، پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشرو ﻣﻘﻴﺎس ﺧﻮدﺳﻨﺠﻲ ﻫﻮش ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﺷﺎت توسط اعضای گروه‌های آزمایش و کنترل، تکمیل گردید. ، یافته‌ها: بسته درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج برای گروه آزمایش اجرا شد، در حالی‌که گروه کنترل در معرض هیچ مداخله ای قرار نگرفت. درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج، حداقل از لحاظ یکی از متغیرهای وابسته، میانگین گروه آزمایشی را نسبت به گروه گواه در مرحله پس آزمون کاهش داده است، درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج، بر سازگاری پس از طلاق تأیید می‌شود و همچنین درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر ادراک تجارب زیسته زنان مطلقه از رنج، بر هوش هیجانی تأیید می‌شود. نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی درمان یکپارچه پزشکی مبتنی بر تجربه زیسته زنان مطلقه از رنج به رواندرمانگران و مشاوران حوزه طلاق پیشنهاد می­شود از این درمان جهت افزایش سازگاری زنان مطلقه استفاده نمایند و امکان بهره وری زنان مطلقه را از خدمات سلامت روان افزایش دهند.