نقش گیرنده های دوپامین و راه کارهای نوین درمانی در سرطان ریه از نوع سلولی غیر کوچک (NSCLC)

Abstract

سرطان ریه، سرطانی بسیار تهاجمی و کشنده­ترین سرطان، هم در مردان و هم در زنان، است. سرطان ریه به دو دسته سرطان ریه سلول­های کوچک (SCLC) و سرطان ریه غیرکوچک (NSCLC) تقسیم می­شود. NSCLC به 3 زیر گروه تقسیم می­شود: آدنوکارسینوم (AC)، کارسینوم سلول سنگفرشی (SqCC) و کارسینوم سلول­های بزرگ (LCC). دوپامین در مغز، در کنترل حرکات، شناخت، احساسات، حافظه و مکانیسم پاداش درگیر است. گیرنده­های دوپامین به دو زیرخانواده D1 مانند، شامل D1 و D5، و D2مانند، شامل گیرنده­های D2، D3 و D4، تقسیم می­شوند. بین بیان ژن­های خانواده D2 گیرنده­های دوپامین و ابتلا به NSCLC ارتباط وجود دارد. miRNAها مولکول­های حفاظت شده 18 تا 22 نوکلئوتیدی هستند. miR4301 در اینترون اول ژن گیرنده دوپامین D2 قرار دارد. انتقال miR4301 در رده­های سلولی سرطانی ریه A549 و QU-DB تکثیر سلولی را کاهش و آپوپتوز را افزایش می­دهد؛ بنابراین استفاده ازmiRNAها به تنهایی یا در ترکیب با استراتژی­های درمانی استاندارد می­تواند موفقیت در درمان سرطان را بهبود بخشد. در این مقاله مروری، ما نقش گیرنده­های دوپامین و راه­کارهای نوین درمانی در سرطان ریه از نوع سلولی غیرکوچک (NSCLC) را بررسی کردیم.