نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorبراتی, ناصرfa_IR
dc.contributor.authorنیک پیما, محمدfa_IR
dc.contributor.authorعالی زاده ملایوسف, سجادfa_IR
dc.date.accessioned1400-01-14T22:41:47Zfa_IR
dc.date.accessioned2021-04-03T22:41:47Z
dc.date.available1400-01-14T22:41:47Zfa_IR
dc.date.available2021-04-03T22:41:47Z
dc.date.issued2021-03-21en_US
dc.date.issued1400-01-01fa_IR
dc.date.submitted2020-09-12en_US
dc.date.submitted1399-06-22fa_IR
dc.identifier.citationبراتی, ناصر, نیک پیما, محمد, عالی زاده ملایوسف, سجاد. (1400). فضـای زبان؛ (زبان به‌مثابه عاملی تعیین‌کننده در تعریف و ادراک فضا). دانش شهرسازی, 5(1)doi: 10.22124/upk.2021.17647.1567fa_IR
dc.identifier.issn2645-5412
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22124/upk.2021.17647.1567
dc.identifier.urihttps://upk.guilan.ac.ir/article_4575.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/787096
dc.description.abstractبیان مسئله: زبان محور بودن مفهوم فضا، کاربرد و ادراک آن را به‌عنوان یک مفهوم کلیدی در شهرسازی و معماری، گاهی با کژفهمی‌ همراه کرده است. پیوند بین دو مضمون فضا و زبان آن‌ها را به‌عنوان مفاهیم بنیادین در شناخت و تفسیر شهرها تبدیل کرده و ادراک یکی بدون دیگری ممکن نیست. نقد گفتمان مسلط در باب فضا، در رشته‌هایی چون شهرسازی که فضا را عموماً به‌عنوان یک مفهوم فیزیکی مورد استفاده قرار داده‌اند، و همچنین مطالعه پدیدارشناسانه دو مفهوم مورد اشاره می‌تواند به تبیین کاربردی مفهوم فضا کمک نماید. هدف: مقاله حاضر با هدف ریشه‌یابی زمینه‌های ادراک در نظریات مختلف فضا و همچنین تعریف زبان به‌عنوان اصلی‌ترین عامل در فرایند ادراک و تجربه فضا، تدوین‌شده است. همچنین بررسی و نقد ارتباط متقابل بین فضا و زبان از اهداف این مقاله است. روش: مطالعات انجام‌شده مبتنی بر ساختاری مرکب از دو روش «تحلیل انتقادی گفتمان» و «پدیدارشناسانه‌ هرمنوتیک» است. یافته‌ها: به نظر می‌رسد ساختار جدایی‌ناپذیر دو مفهوم فضا و زبان، پیدایش و کاربرد نومفهمومی‌ تحت عنوان «فضای زبان» را ایجاب می‌کند؛ این مفهوم فضا و تفاسیر مختلف تبیین شده درباره آن را که حاصل تجربه زیسته آدمیان در سکونتگاه‌های انسانی مختلف و به‌خصوص شهرها است، اکیداً وابسته به زبان و اندیشه، فرهنگ، هویت، سبک زندگی، معانی، نشانه‌شناسی و مراودات رایج در زبان‌های مختلف دانسته و ریشه تفاوت در ادراک فضا را ناشی از همین تفاوت‌های زبانی می‌داند. نتیجه: تعریف سنتی فضا به‌عنوان مجموعه‌ای از عناصر فیزیکی که به شکلی خاص در کنار هم استقرار یافته‌اند با ماهیت فضای زیست تناسبی ندارد. فضا شبکه‌ای پیچیده از عناصر فیزیکی و عوامل غیرمادی است. زبان به‌عنوان عامل و حامل تفکر، و به نمایش گذارنده جهان، تنها وسیله‌ای است که می‌تواند فضای واقعی را وانمود نماید؛ لذا زبان ابزارِ درک فضا نیست، بلکه خود فضاست.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه گیلانfa_IR
dc.publisherUniversity of Guilanen_US
dc.relation.ispartofدانش شهرسازیfa_IR
dc.relation.ispartofUrban Planning Knowledgeen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22124/upk.2021.17647.1567
dc.subject«فضا»fa_IR
dc.subject«زبان»fa_IR
dc.subject«هرمنوتیک»fa_IR
dc.subject«شهر»fa_IR
dc.subject«فضایِ زبان»fa_IR
dc.titleفضـای زبان؛ (زبان به‌مثابه عاملی تعیین‌کننده در تعریف و ادراک فضا)fa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله پژوهشیfa_IR
dc.contributor.departmentدانشیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه گیلان، رشت، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentکارشناس ارشد شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره، قزوین، ایران.fa_IR
dc.citation.volume5
dc.citation.issue1
nlai.contributor.orcid0000-0002-6701-6491


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد